ارزيابي تأثير ناهمگوني پوشش تابستانه بر احساس حرارتي موضعي مسافران در يك اتوبوس تحت دو نوع سيستم تهويه متداول

تأمين شرايط آسايش حرارتي براي سرنشينان وسايل نقليه وبخصوص وسايل نقليه عمومي،بدليل محدود بودن فضا، تراكم حضور افرادوعدم يكنواختي شرايط فردي و محيطي با پيچيدگي‌هاي زيادي همراه است.يكي ازمصاديق عدم يكنواختي وهمگوني شرايط فردي درميان مسافران،پوشش متفاوت افراداست؛بطوريكه دربسياري ازمواقع،برخي از مسافران از سطح پوشش بالاتروبرخي ديگرازپوشش كمتري برخوردار هستند.دراين تحقيق سعي شده تا تاثيرات ناهمگوني پوشش مسافران يك اتوبوس بادوحالت سيستم تهويه جابه‌جايي كفي واختلاطي بالاسري برروي احساس حرارتي موضعي افراد براي اولين بار مورد ارزيابي قرار گيرد.براي اين منظور،از حلگر عددي اپن‏فوم وبسته حل بويانت بوزينسك سيمپل فوم براي حل معادلات حاكم بر جريان و انرژي وبراي ارزيابي شرايط آسايش حرارتي موضعي ازمدل آسايش حرارتي 65-نقطه‌اي تانابه استفاده شده است.براساس نتايج بدست آمده،سيستم تهويه جابه‌جايي عملكرد بهتري درفراهم آوردن شرايط مطلوب ويكنواخت دارد.بطوريكه در تهويه اختلاطي بيشينه شاخص احساس حرارتي حدود 1/1 است ولي اين مقدار در حالت تهويه جابه‌جايي حدود 0/4 است.همچنين،نتايج نشان مي‌دهد كه عدم وجود پوشش درناحيه ساعد نه تنها باعث كاهش دماي حدود 2/5 درجه سلسيوس دردست مي‌شود،بلكه باعث كاهش احساس حرارتي كل بدن در حدود 0/1 در تهويه جابه‌جايي و 0/4 درتهويه اختلاطي بالاسري مي‌شوند.اين امرنشان ميدهد كه سطح حساسيت افراد داراي پيراهن آستين كوتاه،تحت سيستم تهويه اختلاطي نسبت به سيستم جابه‌جايي بيشتراست.