نقش احساس تنهايي در گرايش به استفاده از شبكه‌هاي اجتماعي در ميان دانش‌آموزان دوره دوم متوسطه شهر تهران

پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش احساس تنهايي در گرايش به استفاده از شبكه‌هاي اجتماعي در ميان دانش‌آموزان دوره دوم متوسطه شهر تهران، طراحي و اجرا شده است. اين پژوهش از نظر هدف، كاربردي است و روش آن پيمايشي و ابزار اندازه‌گيري، پرسشنامه است. در اين پژوهش از مقياس تجديدنظر شدۀ احساس تنهايي راسل (UCLA) استفاده شده كه راسل، پپلاو و كوترونا (1980) آن را تدوين كرده‌ اند و شكركن و ميردريكوند (1387) به فارسي برگردانده اند. براي سنجش گرايش به شبكه‌هاي اجتماعي، از پرسشنامه محقق‌ساخته استفاده شده است. جامعه آماري پژوهش شامل همۀ دانش‌آموزان دوره دوم متوسطه شهر تهران و حجم نمونه بر اساس فرمول كوكران، 384 نفر بوده است. شيوه نمونه‌گيري در پژوهش، خوشه‌اي چندمرحله‌اي است. از 384 پرسشنامه توزيع شده، 346 پرسشنامه به‌ صورت كامل تكميل و به پژوهشگر برگشت داده شدند. يافته‌هاي حاصل از تجزيه و تحليل داده‌ها نشان دادند كه ميان تنهايي عاطفي با گرايش به استفاده از شبكه‌هاي اجتماعي، رابطۀ آماري مثبت و معنادار (*0/358) و ميان تنهايي اجتماعي با گرايش به استفاده از شبكه ‌هاي اجتماعي (**0/311) رابطه معنا‌دار و مثبت وجود دارد. نتايج حاصل از تحليل رگرسيوني نشان داد كه تنهايي عاطفي 36/5 درصد و تنهايي اجتماعي 11/7 درصد از تغييرات گرايش به شبكه‌هاي اجتماعي را پيش‌بيني مي‌كنند. متغير تنهايي (در دو بعد عاطفي و اجتماعي) در مجموع قادر به پيش‌بيني حدود 48/2 درصد از گرايش به استفاده از شبكه‌هاي اجتماعي است و نتايج تحليل واريانس نشان داد كه تنهايي عاطفي و تنهايي اجتماعي اثري معنا‌دار بر گرايش دانش آموزان مورد مطالعه به استفاده از شبكه‌هاي اجتماعي دارند.