تأثير ميزان پرداختن به تمرينات ورزشي بر بهزيستي رواني و سلامت اجتماعي دانش آموزان پسر پايه اول دوره متوسطه شهر تهران با نقش ميانجي دلبستگي به مدرسه و استفاده از رسانه هاي اجتماعي

هدف از انجام دادن اين پژوهش، تحليل تأثير ميزان پرداختن به تمرينات ورزشي بر بهزيستي رواني و سلامت اجتماعي دانش آموزان پايه اول دوره متوسطه شهر تهران با نقش ميانجي دلبستگي به مدرسه و استفاده از رسانه ‌هاي اجتماعي بود. روش تحقيق از نوع همبستگي و كاربردي است. جامعه آماري پژوهش شامل همۀ دانش آموزان پسر پايه اول دوره متوسطه اول شهر تهران بودند. حجم نمونه پژوهش 384 دانش آموز بود كه به روش خوشه‌ اي تصادفي انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده پژوهش پنج پرسشنامه استاندارد استفاده از رسانه‌ هاي اجتماعي كيم و همكاران (2017)، بهزيستي رواني دينر و همكاران (2009)، دلبستگي به مدرسه هارتادو و كارتر (1997)، سلامت اجتماعي كيز و شاپيرو (2004) و پرسشنامه تمرينات ورزشي بك و همكاران (1982) بود. براي تحليل داده‌ ها، از آزمون همبستگي پيرسون و مدل معادلات ساختاري استفاده شده است. نتايج نشان داد كه استفاده از رسانه‌ هاي اجتماعي نقش ميانجي را به ‌ترتيب با ضريب اثر 0/17 و 0/17 صدم، براي تأثير ميزان پرداختن به تمرينات ورزشي بر بهزيستي رواني و سلامت اجتماعي ايفا مي ‌كند. همچنين دلبستگي به مدرسه نقش ميانجي را به‌ ترتيب با ضريب اثر 0/22 و 0/23 صدم، براي تأثير ميزان پرداختن به تمرينات ورزشي بر بهزيستي رواني و سلامت اجتماعي ايفا مي ‌كند. بنابراين اگر مدارس بتوانند از رسانه‌ هاي اجتماعي براي مشاركت دانش‌ آموزان در تمرينات ورزشي مدرسه و خارج از مدرسه بهره بگيرند، مي‌ توانند روي دلبستگي دانش ‌آموزان تأثير بگذارند و آنها را جذب فعاليتهاي مدرسه كنند.