اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر كيفيت زندگي و بهزيستي روان شناختي بيماران مبتلا به ديابت نوع دو

هدف: تعيين اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر كيفيت زندگي و بهزيستي روان شناختي بيماران مبتلا به ديابت نوع دو بود. روش: پژوهش حاضر از نوع طرح هاي كاربردي و نيمه آزمايشي از نوع پيش آزمون پس آزمون همراه با گروه كنترل و پيگيري سه ماهه بود. جامعه آماري پژوهش، بيماران مبتلا به ديابت نوع دو جزيره كيش بود. نمونه پژوهش 40 نفر از بيماران ديابتي نوع دو بود كه با روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند و با شيوه تصادفي سازي ساده در دو گروه درمان مبتني بر پذيرش و تعهد (20=n) و گروه كنترل (20=n) گماشته شدند. گروه ها پرسشنامه كيفيت زندگي و بهزيستي روان شناختي را تكميل كردند. گروه درمان مبتني بر پذيرش و تعهد تحت آموزش قرار گرفت. از روش مانكوا و تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر استفاده شد. تحليل هاي آماري با نرم افزار SPSS.22 اجرا شد. نتايج: نشان داد كه تحليل واريانس براي عامل درون گروهي (زمان) و عامل بين گروهي معنادار است. نتايج به آن معني است كه با در نظر گرفتن اثر گروه، اثر زمان نيز به تنهايي معنادار است. همچنين تعامل گروه و زمان نيز معنادار است (79/134=F، 38/1=df) كه ميزان تاثير آن 78 درصد است. نتايج بيان گر آن است كه تحليل واريانس براي متغير بهزيستي روان شناختي براي عامل درون گروهي (زمان) و بين گروهي و تعامل گروه و زمان نيز معنادار است. نتيجه گيري: مي توان نتيجه گرفت درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر كيفيت زندگي و بهزيستي روان شناختي بيماران مبتلا به ديابت نوع دو موثر بود.