تحليل الگوي كنش فعالان زن در احزاب و سمن‌ها طي دهه‌هاي هفتاد و هشتاد شمسي

زنان، به‌عنوان نيمي از شهروندان جامعه، درصورت به‌رسميت شناختن حقوق برابرشان با مردان، مي‌توانند نقشي كاربردي و اساسي در توسعۀ پايدار ايفا كنند. نهادها و سازمان‌هاي مدني همچون احزاب و سمن‌ها نقش مؤثري در توسعۀ سياسي و سيستم توزيع قدرت داشته و با جلوگيري از انحصار قدرت در دست گروه يا قشر خاص، منجر به اصلاح ساختار سياسي و اجتماعي كشور مي‌شوند و درصورت كاربست درست و منطقي، منجر به مشاركت بيشتر زنان خواهند شد. در پژوهش پيش رو مشكلات زنان كنشگر در دو دهۀ 70 و 80 و ميزان مشاركت و نحوۀ عامليت آنها در احزاب و سازمان‌هاي مردم‌نهاد بيان شده است، و به اين پرسش‌هاي اساسي پاسخ داده شده كه علل مشاركت بيشتر زنان در سازمان‌هاي مردم‌نهاد نسبت‌به احزاب سياسي طي دهه‌هاي 70 و 80 چيست و چه عواملي باعث گرديده احزاب سياسي در حوزۀ فعاليت‌هاي زنان به كارويژه‌هاي مطلوب خود دست نيابند. براي يافتن پاسخ اين سؤالات از روش كيفي و توصيفي سود برده شده است. نتايج مطالعات اسنادي، كدگذاري و مقوله‌بندي داده‌هاي مصاحبه‌ها ازطريق نرم‌افزار MAXQDA  و بهره‌گيري از روش تحليل محتوا و تئوري داده‌بنياد نشان داد كه هرچند احزاب سياسي بعد از سال‌هاي دهۀ 70 و 80 مدعي گسترش نقش زنان در عرصۀ سياسي و اجتماعي بوده‌اند، به‌دليل ماهيت احزاب سياسي در ايران، اين مهم در سطوح عالي به‌ندرت اتفاق افتاده است و سازمان‌هاي مردم‌نهاد تا حدود بسيار زيادي از وضعيت بهتري براي حضور، گسترش و ايفاي نقش مشاركت‌جويانۀ زنان برخوردار بوده‌اند.