استراتژي‌‌هاي زنان ايراني جهت ورود به عرصۀ سياست و مواجهه با امر سياسي

زنان ايراني جهت ورود به عرصۀ سياست يا مواجهه با امر سياسي، استراتژي‌‌هاي متنوعي درپيش مي‌‌گيرند كه هدف اين پژوهش، فهم آنها از منظر زنان است. منظور از استراتژي، راهبردهاي كلاني است كه مي‌‌توان در مجموع از رفتارهاي فرد در موقعيت‌‌هاي گوناگون كشف كرد و در نوشتار حاضر بدين معناست كه زنان ايراني از چه سازوكارهاي جهت ورود به عرصۀ سياست و مواجهه با امر سياسي استفاده مي‌‌كنند؟ به اين منظور چارچوب مفهومي با رويكردي تفسيري انتقادي و با اتكا به مفاهيم حساسي همچون درك از نابرابري جنسيتي، تجربۀ متفاوت (تجربۀ زيستۀ زنانه) و پيشروي آرام منبعث از ديدگاه‌‌هايي همچون فمينسيم راديكال و نظريۀ آصف بيات، تدوين شد. اين پژوهش با رويكرد كيفي (مصاحبه‌‌هاي فردي و گروهي) و با روش تحليل مضمون انجام شده است. براساس نتايج اين پژوهش چهار گونه استراتژي مقاومت جنسيتي جسورانه، بي‌‌عملي منتظرانه، سياست‌‌ورزي زنانه (استراتژي نرم)، و عزلت‌‌گزيني مأيوسانه به‌دست آمده‌‌اند. ازاين‌‌رو مي‌‌توان گفت با توجه به تفاوت شيوۀ آگاهي و منشأ آن در افراد، گزينش استراتژي و راهبرد نيز در بين زنان متفاوت است و به‌دنبال آن تكثري از الگوهاي عامليت و سوژگي زنان در ميدان سياست وجود دارد. علاوه‌‌براين نتايج پژوهش حاكي از دو نكتۀ مهم است: 1. حساسيت‌‌هاي جنسيتي و كنشگري سياسي زنان پيونده خورده و جدايي‌ناپذيرند. 2. جنسيت را مي‌‌توان به‌عنوان يكي از بردارهاي تعيين‌‌كنندۀ كنشگري سياسي در عرصۀ خرد و كلان دانست.