تاثير گونه‌هاي سازمان فضايي واحدهاي مسكوني آپارتماني بر خلوت و تعامل اجتماعي (مورد‌پژوهي آپارتمان‌هاي مسكوني متداول شهر آمل)

تعادل خلوت و تعامل اجتماعي از نيازهاي اصلي روحي و رواني ساكنان واحدهاي مسكوني آپارتماني است. فقدان چنين تعادلي، از يك سو به انزواي اجتماعي و از سوي ديگر به ايجاد مزاحمت و سلب آسايش ساكنان منجر مي‌شود.هدف پژوهش جستجوي راه‌هاي برقراري محيط متعادل خلوت و تعامل اجتماعي در سازمان فضايي واحدهاي مسكوني آپارتماني است. پرسش اصلي اين است كه، رابطه خلوت و تعامل اجتماعي با گونه‌هاي سازمان فضايي مسكن آپارتماني چيست؟ چنين رابطه‌اي چه اهميتي دارد؟ و چگونه مي‌شود اين رابطه را به تعادل رساند؟ مطالعه موردي به مسكن متداول آپارتماني شهر آمل محدود شده است. آپارتمان‎هاي متداول به مجموعه‌هاي رديفي با ارتفاع متوسط در سه تا شش طبقه كه پله ارتباطي مشترك و مشاعات ديگر دارند، اتلاق مي‌شود. روش تحقيق آميخته و تركيبي از روش كمي و كيفي است. رويه عملي تحقيق تكميل پرسشنامه در نمونه‌اي از آپارتمان‌هاي مسكوني شهر آمل است. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه ساكنان واحدهاي مسكوني آپارتماني تعامل اجتماعي را نسبت به خلوت، كه منجر به انزوا مي شود را ترجيح مي‌دهند. رعايت تمهيدات طراحي براي تامين خلوت در ديد و منظر داخلي و خارجي، انتقال صدا از فضاهاي داخلي به يكديگر و از خارج به داخل و تامين تعامل اجتماعي مطلوب خواسته ساكنان است. در نتيجه، تعادل ميان خلوت و تعامل اجتماعي امري نسبي است، ضمن اينكه با سازمان فضايي واحدهاي مسكوني ارتباط دارد، در طول زمان با تمايل مردم به انتخاب شيوه زندگي قابل تغيير و تطبيق است. اين تمايل مي‌تواند تحت تاثير پيشينه زندگي و تطبيق با سازمان فضايي خانه‌هاي جديد باشد.