اثربخشي طرح‌واره درماني بر افكار ناكارآمد و اميدواري در دانشجويان دختر خوابگاهي

هدف پژوهش حاضر، تعيين اثربخشي طرح واره‌درماني بر افكار ناكارآمد و اميدواري در دانشجويان دختر خوابگاهي شهر تهران بود. جامعه آماري ،كليه دانشجويان دختر خوابگاهي منطقه 4 شهر تهران در سال تحصيلي 1399 بود. از بين جامعه آماري 30 نفر با استفاده از روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب و به‌صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (15 نفر) و كنترل (15 نفر) جايگزين شدند. روش پژوهش نيمه آزمايشي از نوع پيش آزمون پس آزمون و مرحله پيگيري بود. در اين پژوهش از ابزار هاي اندازه گيري مقياس نگرش‌هاي‌ ناكارآمد ويزمن و بك(1978) و پرسشنامه اميدواري اسنايدر و همكاران(1991) استفاده شد. مداخله طرحواره‌درماني براي آزمودني‌هاي گروه آزمايش طي 10 جلسه 90 دقيقه اي و هفته اي يك بارانجام گرفت. در حالي‌كه آزمودني‌هاي گروه كنترل درماني را دريافت نكردند. پس از پايان جلسات مداخله از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. دو ماه بعد مرحله پيگيري برگزارشد. براي تجزيه و تحليل داده‌ها از تحليل كوواريانس چند متغييره و تك متغييره استفاده شد. نتايج يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه طرح واره‌درماني بر افكار ناكارآمد و اميدواري در دانشجويان دختر خوابگاهي شهر تهران اثر بخش بود و اين نتايج تا مرحله پيگيري تداوم داشت.