مورفوگروپ هاي فرامينيفري سازند قم در مناطق نطنز و قم: كاربرد آنها در تفاسير ديرينه محيطي و پالئواكولوژيكي

بررسي گروه‌هاي شكلي، به دليل مستقل بودن از تاكسونومي گونه‌ها و همچنين امكان مقايسه تجمعاتي با سنين مختلف ابزار مناسبي براي تفاسير اكولوژيكي و پالئواكولوژيكي محسوب مي‌گردد. مطالعه روزنبران سازند قم در برش‌هاي نطنز (با سن روپلين؟-شاتين-آكيتانين و 330 متر ضخامت) و خورآباد (جنوب شرقي قم؛ با سن روپلين- بورديگالين و 260 متر ضخامت)، منجر به تشخيص هشت گروه شكلي شد. شناسايي گروه‌هاي شكلي بر اساس مورفولوژي و معماري پوسته (شامل شكل كلي، الگوي پيچش، آرايش و تعداد حجرات) و زيستگاه استنباطي (سطح زي يا درون زي/نيمه درون زي) و استراتژي تغذيه استوار بوده است. در هر دو برش بطور كلي انواع سطح زي غالب بوده‌اند. در 200 متر پاييني برش نطنز گروه‌هاي شكلي با ديواره پورسلانوز و در بخش بالايي، گروه‌هاي شكلي با ديواره هيالين فراواني بيشتري دارند كه بيانگر نهشته شدن بخش‌هاي پاييني در محيط‌هاي لاگوني و نهشته شدن بخش-هاي بالايي برش (به طور عمده) در درياي باز است. اين تغيير چشمگير در طول زمان بيانگر افزايش تدريجي عمق حوضه، كاهش شوري، كاهش روشنايي و كاهش مواد مغذي است. پراكندگي گروه‌هاي شكلي در برش خورآباد از يك الگوي عكس تبعيت مي‌كند. به طوري كه با وجود نوسانات جزئي، در 200 متر پاييني برش خورآباد، گروه‌هاي شكلي با ديواره هيالين و در بخش بالايي، گروه‌هاي شكلي با ديواره پورسلانوز غالب هستند كه بيانگر نهشته شدن بخش‌هاي پاييني در محيط‌هاي درياي باز و نهشته شدن بخش‌هاي بالايي برش (به طور عمده) در محيط‌هاي لاگوني است.