تأثير آموزش‌دهي مهارت‌هاي فرزندپروري اسلامي بر كيفيت رابطۀ مادر- كودك، بهزيستي روان‌شناختي و خودكارآمديِ والدگريِ مادران

پژوهش حاضر به‌منظور بررسي اثربخشي آموزش‌دهي مهارت‌هاي فرزند‌پروري اسلامي بر بهبود كيفيت رابطۀ مادر كودك، بهزيستي روان‌شناختي و خودكارآمدي والدگري در مادران داراي كودكان دبستاني انجام شده و ازنوع نيمه‌آزمايشي با گروه كنترل و با طرح پيش‌آزمون پس‌آزمون است. براي به‌دست‌آوردن داده‌ها نَوَد مادر به‌صورت مجازي و در دسترس انتخاب و به‌شكل تصادفي در دو گروه 45نفرۀ كنترل و آزمايش جايگزين شدند. درنهايت، با توجه به ريزش آزمودني‌ها مطالعه با سي نفر در گروه گواه و سي نفر در گروه آزمايش پايان يافت. ابزار پژوهش، شامل پرسشنامه‌هاي رابطۀ والد كودك پيانتا (1994)، بهزيستي روان‌شناختي ريف فرم كوتاه (2002) و خودكارآمدي والدگري دومكا، استرزينگر، جكسون و روزا (1996) بود. يافته‌هاي به‌دست‌آمده ازطريق تحليل كوواريانس يك و چندمتغيره با استفاده از نرم‌افزار spss نشان مي‌دهد برنامۀ فرزندپروري اسلامي در تمام زيرمقياس‌هاي پرسشنامۀ رابطۀ والد كودك (وابستگي، تعارض و رابطۀ مثبت كلي) غيراز حوزۀ نزديكي و در تمام زيرمقياس‌هاي بهزيستي روان‌شناختي (استقلال، رشد شخصي، ارتباط مثبت با ديگران، هدفمندي و پذيرش خود) غيراز حوزۀ تسلط بر محيط، داراي تأثير مثبت معنادار است (p 0/001)؛ همچنين درحوزۀ خودكارآمدي والدگري، تأثير مثبت معناداري مشاهده مي‌شود (p 0/001). با توجه به يافته‌هاي پژوهش مي‌توان گفت آموزش فرزندپروري اسلامي بر بهبود كيفيت رابطۀ مادر و كودك دبستاني و نيز ارتقاي سطح بهزيستي روان‌شناختي و خودكارآمدي والدگري مادران، داراي تأثير مثبت معنادار است و بنابراين مي‌توان از مداخلۀ فرزندپروري با رويكرد اسلامي براي بهبود كيفيت ارتباط مادران با فرزندان و همچنين ارتقايافتن سطح بهزيستي روان‌شناختي و خودكارآمدي والدگري مادران استفاده كرد.