ماهيت حكومت ديني با نگاهي به قرآن و عهدين

فاقد عنوان

از ديرباز حكومت ديني در قرآن و عهدين در عرصة فكري و ايدئولوژي بشر قابل طرح بوده است. اين دو مقوله ويژگي‌هايي دارند كه به‌واسطة آنها از يكديگر متمايز مي‌شوند. از مهم‌ترين وجه تمايز اين دو نوع حكومت اين است كه حكومت ديني از نظر قرآن داراي رويكردي الهي و خاستگاهي آسماني است؛ درحالي‌كه حكومت ديني از منظر عهدين داراي خاستگاهي زميني (پادشاهي) است. درواقع، حكومت ديني در قرآن وجود دين را در تمام عرصه‌هاي اجتماعي، سياسي، اخلاقي، فرهنگي، اجتماعي و... واجب مي‌داند؛ ولي حكومت ديني در عهدين، وجود دين را در اين عرصه‌ها ممنوع مي‌شمارد. با اين وجود، مسئلة اصلي در اين پژوهش اين است كه حكومت ديني در قرآن و حكومت ديني در عهدين از نظر ماهيت چه تمايزاتي با يكديگر دارند؟ پژوهش حاضر از نوع توصيفي ـ مقايسه‌اي بوده است. نتايج تحقيق حاكي از آن است كه حكومت ديني از نظر قرآن، بهترين نوع حكومت محسوب مي‌شود؛ چراكه قرآن خود آخرين و كامل‌ترين كتب آسماني است. ولي حكومت ديني در عهدين به‌علت تحريف‌پذيري اين كتب آسماني و ماهيت سكولاري داشتن، مورد نفي واقع گرديده است و اين موضوع با دليل و برهان به اثبات مي‌رسد كه هيچ‌يك از ويژگي‌هاي حكومت ديني در عهدين قابليت سازگاري با حكومت ديني در قرآن را ندارد.

no abstract