حكم خوردن جلبك: ميان حليّت و حرمت

امروزه در بسياري از نقاط دنيا، جلبك به‌عنوان يك مكمل غذايي استفاده مي‌شود. در نصوص شرعي و همين‌طور منابع فقهي، به حكم خوردن اين گياه دريايي اشاره‌اي نشده‌است. مراجع تقليد معاصر نيز در ارتباط با اين مسئله بر ديدگاه واحدي توافق نكرده‌اند و برخي به حليّت و برخي ديگر بر حرمت آن فتوا داده‌اند. دو انگارۀ اساسي در اين اختلاف‌نظر نقش كليدي ايفا مي‌كند: نخست، انگارۀ ضرررساني جلبك و دوم اعتقاد به استخباث آن. در راستاي نقد اين دو انگاره، در گام نخست با استناد به يافته‌هاي دقيق علمي،روشن مي‌شود گرچه ممكن است گونه‌هايي از جلبك‌ها داراي مضراتي باشند، اما نوع اين گياه دريايي گونۀ گياهي مضرّي محسوب نمي‌شود، بلكه اتفاقاً فوايد بسياري براي آن برشمرده‌اند. در گام دوم نيز علاوه‌بر به چالش كشيدن عنوان حرمت‌ساز بودنِ استخباث و نيز نقد تمسك به اين عنوان به جهت ابهام در معنا و معيار آن، اين نتيجه حاصل مي‌گردد كه گذشته از نبود ملازمه ميان استخباث و حرمت، اساساً جلبك نمي‌‌تواند مصداقي براي خبائث قلمداد شود و نمي‌توان از اين رهگذر به حرمت آن معتقد شد.