بررسي رابطه طرحواره هاي ناسازگار اوليه با نشانه‌هاي اختلال بدريخت انگاري بدني با ميانجيگري شفقت به خود

مقدمه: بدريخت انگاري بدني نرخ شيوع بالايي دارد و مي تواند منجر به اختلال در عملكرد روزانه گردد. هدف پژوهش حاضر بررسي رابطه طرحواره هاي ناسازگار اوليه با نشانه هاي اختلال بدريخت انگاري بدني با ميانجيگري شفقت به خود بود.روش: روش پژوهش همبستگي با استفاده از تحليل معادلات ساختاري بود. جامعه آماري پژوهش شامل دانشجويان مجرد 35-18 سال دانشگاه هاي شهر تهران در سال تحصيلي 1401-1400 بود كه تعداد 622 نفر به صورت نمونه گيري دردسترس (پاسخگويي به صورت آنلاين) از آنها انتخاب شدند. ابزار پژوهش عبارت بودند از: پرسشنامه نگراني از بدشكلي استوزين و همكاران (1998)، فرم كوتاه پرسشنامه طرحواره هاي ناسازگار اوليه يانگ (1994) و فرم كوتاه مقياس شفقت به خود ريس و همكاران (۲۰۱۱). براي تحليل داده ها از روش معادلات ساختاري و نرم افزارهاي SPSS نسخه 25 و AMOS نسخه 24 استفاده شد.نتايج: نتايج نشان داد كه اثر مستقيم و غيرمستقيم (با ميانجي گري شفقت به خود) طرحواره هاي حوزه »خودگرداني و عملكرد مختل « بر نشانه هاي بدريخت انگاري بدني به ترتيب با اندازه اثرهاي استاندارد شده 0.26 (0.05 P) و 0.14 (0.01=P) معنادار بود. همچنين اثر غيرمستقيم طرحواره هاي حوزه »بريدگي و طرد « و »محدوديت هاي مختل « با ميانجي گري شفقت به خود بر نشانه هاي بدريخت انگاري بدني نيز به ترتيب با اندازه اثرهاي 0.05 (0.05=P) و 0.17 (0.01 P) معنادار بود. در نهايت نتايج نشان داد كه طرحواره هاي حوزه هاي »ديگرجهت مندي و گوش بزنگي بيش از حد « و »بازداري « اثر مستقيم غير مستقيم معناداري بر بدريخت انگاري بدني ندارند (0.05 p). نتيجه: در نظر گرفتن شفقت به خود به عنوان ميانجي در رابطه طرحواره ناسازگار اوليه و نشانه هاي بدريخت انگاري بدني، مي تواند به تبيين اختلال بدريخت انگاري بدني كمك كند.