اثربخشي درمان مبتني بر ذهني‌سازي بر دلبستگي ناايمن، ترس از صميميت و افكار خودكشي در افراد مبتلا به اختلال افسردگي اساسي

مقدمه: هدف از انجام اين پژوهش بررسي اثربخشي درمان مبتني بر ذهني‌سازي بر دلبستگي ناايمن، ترس از صميميت و افكار خودكشي در افراد مبتلا به اختلال افسردگي اساسي بود.روش كار: اﻳﻦ پژوهش از ﻧﻮع آزمايشي و با طرح پيش‌آزمونﭘﺲآزﻣﻮن و گروه كنترل بود. جامعه آماري كليه افراد مبتلا به افسردگي اساسي و مراجعه‌كننده به كلينيك آگاهش شهر كرج در سال 1400 بودند. ابتدا به روش نمونه گيري در دسترس 30 نفر انتخاب و سپس به شيوه تصادفي ساده در دو گروه آزمايش و كنترل جايگزين شدند (15 نفر آزمايش و 15 نفر كنترل). گروه آزمايش تحت 20 جلسه 90 دقيقه اي درمان مبتني بر ذهني‌سازي اقتباس از بتمن و فوناگي (2016) قرار گرفت. در اين مدت گروه كنترل در ليست انتظار باقي ماندند. از پرسشنامه سبك هاي دلبستگي هازن و شاور (1987)، مقياس ترس از صميميت دسكاتنر و ثلن (1991) و مقياس افكار خودكشي بك و همكاران (1979) به منظور گردآوري اطلاعات استفاده شد. تجزيه ‌و تحليل اطلاعات به‌دست‌آمده از اجراي پرسشنامه ها از طريق نرم افزار SPSS نسخه 24 در دو بخش توصيفي (ميانگين و انحراف معيار) و استنباطي (تحليل كوواريانس چندمتغيره) انجام گرفت.يافته‌ها: نتايج بيانگر اين بود كه درمان مبتني بر ذهني‌سازي توانسته است دلبستگي ناايمن اضطرابي (0.004=Sig و 10.032=F)، دلبستگي ناايمن اجتنابي (0.001=Sig و 17.186=F)، ترس از صميميت (0.001=Sig و 42.649=F) و افكار خودكشي (0.001=Sig و 26.057=F) را به‌طور معناداري بهبود بخشد (0.05 P).نتيجه‌گيري: مي توان نتيجه گيري كرد كه درمان مبتني بر ذهني‌سازي مي تواند به عنوان مداخله اي مؤثر براي بهبود دلبستگي ناايمن، ترس از صميميت و افكار خودكشي در افراد مبتلا به اختلال افسردگي اساسي مورد استفاده قرار گيرد.