درك رفتار افكار عمومي در سياست خارجي معاصر

Understanding the Behavior of Public Opinion in Contemporary Foreign Policy

افكار عمومي به مثابه بخشي از زيست سياسي جوامع و كارگزار روشنگر، شرّ ضروري در سياست خارجي است. در حالي كه رهيافت سنتي با توجيه رازوارگي به عنوان ضرورت سياست خارجي، تلقي رسانه هاي جمعي به عنوان عقل منفصل افكار عمومي و قرائت استعلايي از سياست خارجي، منكر زيست سياسي مستقل افكار عمومي است، قرائت نوين با انتقاد از نگاه ويتريني رهيافت سنتي، تكيه بر فرسايش انحصار اطلاعاتي سياست گذاران در پرتو فرافرآيندهاي جهاني شدن و انقلاب شناختي، قائل به تأثير افكار عمومي بر سياست خارجي است. اهمّيت افكار عمومي در رهيافت مدرن تا حدّي است كه ناسازگاري شناختي بين افكار عمومي و سياست گذاران خارجي، تصميم گيري خردمندانه را متزلزل مي سازد. در بيان ديگر، دسترس پذيري سياست خارجي، هزاره سوم را به قرن شهروندي مبدّل ساخت. بر اساس اين ملاحظات، تحليل پيوند بين افكار عمومي و سياست خارجي به اهتمام اصلي نگاشته جاري بدل شد. برخلاف قرائت علماي روابط بين الملل كه افكار عمومي را بي نگرش و كنش پذير مي پندارند، فرضيه پژوهش، افكار عمومي را به عنوان كنش گران خردورزي تلقي مي كند كه بر حسب محيط و موضوع تصميم، بر سياست خارجي اثر مي گذارند. پژوهش جاري با استفاده از رهيافت جامعه شناسي كثرت گرا و تز اولويت شناختي، و روش تحليلي- تطبيقي به آزمون فرضيه مبادرت مي كند.

As a part of political life and illuminating broker, public opinion is a necessary evil in foreign policy. While the traditional approach considers confidentiality as the main element of foreign policy, regarding mass media as a detached intellect of public opinion and idealistic interpretation about foreign policy, repudiate the independent political life of public opinion, the new approach emphasizes the influence of public opinion on foreign policy by criticizing the traditional approach and accents on the reduction of the informative monopoly of policymakers due to globalization and the cognitive revolution. The importance of public opinion in the modern approach is such that the inconsistency between public opinion and foreign policymakers will decrease rational decision making. In other words, the availability of foreign policy has turned the new millennium into a citizenship’s century. Accordingly, analyzing the relationship between public opinion and foreign policy is the main question of this paper. Despite the interpretations of the researchers of international relations that consider public opinion as unattractive and inactive forces, the main hypothesis of this paper regards public opinion rational actor who affects the foreign policy according to the environment and the subject of the decision. This paper will test the hypothesis by using the pluralistic sociology approach and cognitive priority.