آسيب شناسي ناترازي مالي نظام بازنشستگي ايران با لحاظ بيماري‎هاي نوپديد و پديده سالمندي جمعيت

امروزه سهم كمك هاي دولتي از هزينه‌هاي عمومي دولت به دو صندوق بازنشستگي كشوري و لشگري، از حدود 11 درصد در سال 1392 به حدود 19 درصد در سال 1400 افزايش پيدا كرده و اين روند، در سال هاي اخير، رو به افزايش بوده است. پژوهش حاضر، به دنبال شبيه سازي و اعمال سياست هاي اصلاحي، جهت بهبود ناترازي مالي موجود در نظام بازنشستگي ايران با بهره گيري از مدل هاي تعادل عمومي پوياي تصادفي(DSGE) مي باشد. براي اين منظور، يك بار مدل براي سيستم پرداخت مزاياي معين (PAYGDB) كه در حال حاضر در ايران استفاده مي‌شود و سپس براي سيستم مبتني بر تأمين مالي براساس ميزان اندوخته گذاري جزئي كاليبره گرديد تا اثرات رفاهي و توزيعي آنها با يكديگر مقايسه شود. نتايج حاصل از شبيه سازي، نشان مي‌دهد كه افراد با انتقال به سيستم اندوخته گذاري جزئي، پس انداز خود را كاهش مي دهند و اين موضوع، باعث افزايش مصرف در همه نسل ها و افزايش انباشت سرمايه در كل جامعه مي گردد. در بخش دوم مقاله، از توابع واكنش آني براي بررسي اثرات متغيرهاي بيماري‌هاي نوپديد و سالمندي جمعيت بر ناترازي مالي صندوق هاي بازنشستگي استفاده شد. نتايج پژوهش، نشان مي دهد كه ناترازي مالي صندوق ها به دنبال بروز شوك مثبت در متغيرهاي فوق، افزايش مي يابد. براساس نتايج پژوهش، اعمال اصلاحات پارامتريك همچون مكانيسمي كه سن بازنشستگي را با اميد به زندگي مرتبط كند و انتقال به سيستم اندوخته گذاري جزئي، مي تواند ناترازي مالي را كاهش و پايداري مالي را در نظام بازنشستگي ايران، افزايش دهد.