سويه‌هاي اجتماعي طنز دراماتيك

قدمت طنز در غرب، به آغاز فعاليت‌هاي نمايشي يونان باستان و سپس روم باستان باز مي‌گردد و در شرق، در نزد شاعران بزرگي همچون رودكي، سنايي، انوري، سعدي، حافظ، مولوي و ديگر شاعران به فراواني قابل‌ مشاهده است. نكته مهم در اين متون، پذيرش آنها به‌عنوان نوعي بيان ادبي، به‌قصد اصلاح امور است و صرفاً تفنن و تسلط بر ادبيات، مورد نظر نيست. پيشرفت ادبيات، مديون توجه به متن جامعه است. سير و روند نظريه‌هاي ادبي نيز نشان مي‌دهد، طنز زبان «كردار و كنش» است. اين نوع نگاه به طنز، مخاطب و جامعه را آماده كنش و تغيير رفتار مي‌كند و طنز را كنشي ديالكتيك‌وار در متن جامعه مي‌داند، كه بر رفتار مخاطب تأثير مي‌گذارد و او را آماده پذيرش تغيير مي‌كند. براساس اين معيار، بسياري از مطالب خنده‌دار طنز نيستند؛ چرا كه ما را به كنش و تغيير وانمي‌دارند و هيچ‌گونه وضعيت دراماتيك و سويه اجتماعي در آن‌ها مشاهده نمي‌شود.در اين مقاله تلاش شده است، سويه‌هاي اجتماعي طنز دراماتيك، به روش اسنادي بررسي شود. نتايج تحقيق نشان مي‌دهد، امروزه تركيب طنز با تراژدي، با حوصله بشر سازگارتر است و انسان‌ها با آن بيشتر به تغيير و تفكر و آرامش مي‌رسند. با اين ملاحظات، طنزِ كسي قوي‌تر است كه تراژدي را خوب مي‌فهمد و كسي طنز را خوب مي‌فهمد كه تا مرز تراژدي رفته و برگشته است.