تحليل توافق نامه 25 ساله ايران و چين در پرتو تحولات سياست خارجي چين

Analysis of the 25-Year Iran-China agreement in the Light of China’s foreign policy Developments

در سال 1399 سندي بين ايران و چين منعقد شد كه در ادبيات عمومي به توافق نامه 25 ساله ايران و چين معروف است و همكاري هاي دو كشور را براي يك دوره 25 ساله در حوزه هاي مختلف «سياسي»، «اجرايي»، «انساني و فرهنگي»، «قضايي، امنيتي و دفاعي» و «منطقه اي و بين المللي» سامان مي دهد. اين مقاله در پي پاسخ به اين سؤال است كه توافق نامه 25 ساله ايران و چين در پرتوي تحولات سياست خارجي چين چگونه قابل ارزيابي است؟ فرضيه مقاله كه با روش كيفي و مبتني بر رويكرد توصيفي- تحليلي بررسي شده آن بود كه با پايان جنگ سرد جهت گيري هاي سياست خارجي چين از «عدم تعهد» به «توافق نامة مشاركت» تغيير كرده است و توافق نامه 25 ساله ايران و چين نيز در قالب اين تغيير رويكرد قابل ارزيابي است. پرداختن به اين موضوع از آن نظر حائز اهميت است كه توافق نامه 25 ساله ايران و چين به نوعي از منظر سياست خارجي چين نيز بررسي شود. با اين بررسي مشخص خواهد شد چيني ها چگونه در قالب يك سياست هماهنگ و برنامه ريزي شده، استراتژي هاي خود را به مرحله اجرا درمي آورند. يافته هاي تجربي مقاله نشان داد كه از سال 1993 به بعد تعداد شكاي چين در قالب توافق نامه مشاركت روند صعودي داشته است به گونه اي كه امروز پكن با بيش از يكصد كشور و سازمان منطقه اي توافق نامه مشاركت دارد. اين به آن معني است كه ديپلماسي مشاركت در سال هاي اخير به يك ابزار مهم در سياست خارجي چين تبديل شده است. يافته هاي نظري پژوهش نيز بيانگر آن است كه جهت گيري سياست خارجي كشورها ثابت نيست و در شرايط زماني مختلف تحت تأثير مقتضيات منافع ملي تغيير مي كند

In 1399, a document was signed between Iran and China, which is known in public literature as the 25-year Iran-China agreement, and organized cooperation between the two countries for a period of 25 years in various fields including "political", "executive", "humanitarian and cultural", "judicial”, “security” and “defense", "regional” and international". This study seeks to answer the question of how the 25- year Iran-China agreement can be evaluated in the light of China's foreign policy developments. The hypothesis of the present study, which was examined by descriptive-analytic method, was that with the end of the Cold War, the foreign policy of China orientations changed from "non-alignment" to "partnership agreement" and the 25-year Iran-China agreement can be evaluated in this Approach. Addressing this issue is important in terms of examining the 25-year Iran-China agreement from a Chinese foreign policy perspective. This study will show how the Chinese implement their strategies in the form of a coordinated and planned policy. Experimental findings showed that since 1993, the number of Chinese partners in the form of a partnership agreement has been on the rise, with Beijing now partnering with more than 78 countries. It means that participatory diplomacy has become an important tool in China's foreign policy in recent years. Of course, the pattern of strategic partnership of China varies from country to country, depending on its position in the foreign policy of this country. Theoretical findings of this study also showed that the orientation of the foreign policy of this country is not fixed and changes in different conditions under the influence of the requirements of national interests.