بازگشت به تابعيت در حقوق ايران؛ مطالعه اي از منظر تحليلي- انتقادي- اصلاحي

An Analytical-Critical-Corrective Study on the Return to Citizenship in Iranian Law

با اين كه بازگشت به تابعيت ايران، به گونه اي يكي از مصاديق تحصيل تابعيت ايران است، اما قانون گذار به دلائل برخي از ويژگي هاي آن، دو ماده 987 و 990 قانون مدني را به آن اختصاص داده است. به رغم تحسين بر انگيز بودن توجه به اين تفاوت ها، اما متأسفانه دو ماده مذكور از برخي كاستي ها و ناراستي ها در باره شرايط، ماهيت و آثار اين نوع از تابعيت كه مي توان از آن با عنوان «تابعيت رجوعي» ياد كرد، رنج مي برد كه بازهم متأسفانه به نحو شايسته و بايسته مورد توجه شارحان قانون مدني قرار گرفته است. از اين رو نويسنده در اين مقاله، بيش از تتبع، با تأمل و تعمق به تحليل دو ماده مذكور و تبيين كاستي‌ها و ناراستي‌ها پرداخته و در پايان با چند پيشنهاد، به گمان خود، به جبران كاستي ها و تصحيح و اصلاح ناراستي‌ها همت ورزيده است.

Although the return to Iranian citizenship is a case of getting Iranian citizenship, the legislator assigns Articles 987 and 990 of Civil Law to it due to its characteristics. Despite the admirable attention given to these differences, unfortunately, these two Articles has suffered from some shortcomings related to conditions, nature, and effects which are resulted from this kind of citizenship, named "referral citizenship", and unluckily, it has not sufficiently been considered by the commentators of Civil Law. Therefore, the author of this study has deeply analyzed these mentioned Articles, explained their shortcomings, and in the end, the author thinks, he has tried to eliminate the shortcomings and correct them with some suggestions.