نقش سازماندهي فضايي بر افزايش اجتماع پذيري فضاهاي باز مجتمع هاي مسكوني (نمونه مورد مطالعه: مجتمعهاي مسكوني شهر شيراز)

تحقيقات مختلف نشان مي دهد كه عوامل متعددي از جمله عامل اجتماعي، كالبدي و اقتصادي بر ميزان اجتماع پذيري يك محيط تأثير‌گذارند. در اين ارتباط نقش سازماندهي فضايي به عنوان نمونه اي از عوامل كالبدي مؤثر بر اجتماع­ پذيري فضاهاي باز مجتمع ­هاي مسكوني، موضوعي قابل تأمل است كه پژوهش حاضر به آن پرداخته است. بنابراين چهار الگوي سازماندهي فضايي در مجتمع هاي گفته شده شامل الگوي خطي، مجموعه ­اي، مركزي تك عنصري و مختلط در چهار مجتمع مسكوني شهر شيراز به عنوان نمونه موردي انتخاب شده‌اند. ابزار تحليل در پژوهش جاري تئوري نحو فضاست كه با استفاده از روابط رياضي و آناليزهاي نرم‌افزاري در محيط نرم‌افزارDepthmap ، به تجزيه و تحليل ساختار كالبدي نمونه­ هاي مورد نظر پرداخته‌است. بر‌اين اساس از شاخص­ هاي سلسله­ مراتب، دسترسي پذيري، جانمايي فضايي، شفافيت، تنوع فضايي و درصد فضاهاي باز و بسته، در اين پژوهش بهره‌گيري شده است. مقاله پيش رو علاوه بر روش نحو‌‌فضا از مشاهدات ميداني و نيز بررسي اسناد طرح در قالب نقشه ­ها و پروفيل­ ها نيز بهره برده است. در نهايت نتايج تحقيق حاكي از آنست كه ساماندهي فضايي در مجتمع‌هاي مسكوني، نقش بارزي در افزايش يا كاهش اجتماع پذيري فضاي باز يك مجتمع دارد. همچنين فضاهاي باز با چيدمان مركزي و مختلط نسبت به ساير الگوها اجتماع‌پذيرتر هستند و جانمايي نادرست عملكردهاي مختلف در فضاي باز يك مجتمع مسكوني، باعث كاهش اجتماع ­پذيري در فضاي مورد نظر خواهد شد. اين مهم مي‌تواند توسط طراحان در تهيه لكه گذاري هاي اوليه طراحي فضاهاي باز مجتمع هاي مسكوني، مد نظر قرار گيرد.