گفتمان عشق ايده آل گرا با عشق واقعي در رمانس اميرارسلان

The Discourse of the Idealist love with the Realistic Love in Amir Arsalan’s Romance

مهم ترين محور رمانس عام، عشق در پيوند با جنگ است. اشخاص، با توجه به نقشي كه در رمانس ها دارند در ارتباط با اين مقوله معنا مي يابند: يا جفاطلب يا جفاپيشه. در كشاكش عشق هاي رمانسي، كاركرد سازه هاي قصه از اهميتي ويژه برخورداراست. در اين مقاله، كوشش مي شود پس از ارائه تعريفي از دو نوع عشق ايده آل و واقعي در رمانس هاي عام فارسي، نقش و جايگاه اشخاص، نشانه هاي مربوط به گفتمان عشق در قصه اميرارسلان نامدار (1309 ه .ق) در پيوند با جامعه و ذهنيت پردازندگان اثر و مخاطبين بررسي گردد. حاصل كار نشان مي دهد كه تغيير بافت مخاطبان قصه به مخاطب خاص، همچون ناصرالدين شاه و دخترش فخرالدوله، در كنار تحولات اجتماعي عصر قاجار و حركت از نگاه جمع گرا به ذهنيتي فردگرا ، قصه را به متني دوسويه تبديل ساخته است. از اين رو، نقش اشخاص و نشانه هاي مربوط به عشق نيز در ميانه گفتماني ايده آل گرا و واقع گرا در حركت است. در اين گفتمان، رابطه ميان عاشق و معشوق، آنچه هست كشاكشي است ميان نقش هاي اسطوره اي و زيسته و رويارويي آرمان و واقعيت. نمادها نيز درپيوند با گفتمان عشق از تصاوير دوگانه و در حال گذار ميان نمونه هاي بنيادين و امروزي برخوردارند.

The most important base of the common romance is the love united with the war. Characters become meaningful in relationship with this term with regards to their role in the romance; either an oppressor or an oppress seeker. In the conflict between the romantic loves, the function of the story structures are considered particularly important. In this paper, it is attempted to study the signs of the romance and love discourse in the story united with the community and mentality of both the creators of the work and the readers after giving definitions for both idealist and real loves in the Persian common romances as well as the roles and positions of the characters. The results of the study show that the story’s target readers’ contexture variation into particular readers like Nasser-aldin Shah and his daughter Fakhrodoleh along with the social evolutions in Qajars’ era and moving from a socialistic view to an individualistic mentality has made the story bilateral. Thus, the characters’ roles and the love-related signs are moving through an idealist-realistic discourse. In this kind of discourse, the relationship between the lovers and their beloved ones, whatever, is a conflict between the mythological characters and lived ones as well as the ideal and reality encounter. The symbols possess dual images in combination with the love discourse and a transition between the fundamental and modern samples.