شناسايي موانعِ اصليِ پياده‌سازي قراردادهاي دوطرفه در زنجيره تأمين با استفاده از روش تركيبي بهترين ـ بدترين و واسپاس با رويكرد فازي (مطالعه موردي: صنعت خودروسازي كشور)

Identifying the Main Obstacles to Carrying Outbi-directional Contracts in Supply Chains by Adopting the Best-worst Method and Undertaking Weighted Aggregates Sum Product Assessment: A Fuzzy Approach

هدف: به‌ دليل ابهام در موانعِ پياده‌سازي قراردادهاي دوطرفه، هدف اين پژوهش بررسي، شناسايي و اولويت‌بندي موانع اجرايي براي پياده‌سازي قراردادهاي دوطرفه در زنجيره تأمين در دو زمينه توليد و توزيع است. روش: در اين پژوهش پس از شناسايي موانع پياده‌سازي قراردادهاي دوطرفه در زنجيره تأمين، ابتدا با استفاده از روش بهترين ـ بدترين فازي، به هر يك از معيارهاي شناسايي‌شده وزني اختصاص يافت. در مرحله بَعد با استفاده از وزن‌هاي تعيين‌شده از روش تصميم‌گيري واسپاس فازي، پنج شركت آماده و بزرگ خودروساز كشور براي پياده‌سازي قراردادهاي دوطرفه، رتبه‌بندي شد. يافته‌ها: در انتهاي اين پژوهش، موانع پياده‌سازي قراردادهاي دوطرفه در زنجيره تأمين در 10 معيار بررسي و شناسايي شد كه به‌ترتيب اهميت عبارت‌اند از: عدم آموزش كاركنان با وزن 64/57 درصد، فقدان انگيزه و مشاركت كاركنان با وزن 8/48 درصد، عدم تمايل به تغيير با وزن 3/81 درصد، فقدان مشاركت اجتماعي با وزن 09/63 درصد، دانش و مهارت مديران با وزن 18/63 درصد، فقدان درك مزاياي حاصله 60/22 درصد، ترس از شكست با وزن50/61 درصد، شفاف‌نبودن اهداف سازمان با وزن 36/32 درصد، فقدان همكاري و يكپارچگي با وزن 73/20 درصد، بي‌ثباتي سياسي با وزن 30/22 درصد. نتيجه‌گيري: در اين پژوهش، عوامل و معيارهاي تأثيرگذار در قراردادهاي دوطرفه و همچنين اولويت‌بندي و درجه اهميت آن در شركت‌هاي خودروساز، در محيط فازي شناسايي و تحليل شد. در نهايت نتايج آن با مدل‌هاي ديگر روش‌هاي تصميم‌گيري نيز مورد بررسي و تحليل قرار گرفت و نشان داده شد كه نتايج تفاوت چنداني با يكديگر ندارند. اين نتيجه نشان مي‌دهد كه شركت‌هاي باتجربه و به‌روزتر، همواره در رتبه‌هاي اول قرار مي‌گيرند و همواره آمادگي آنها براي پياده‌سازي هر گونه قرارداد در زنجيره تأمين بيشتر است.

Objective: Since the obstacles to executing directional contracts have not been identified by previous research, the present study seeks to examine executive obstacles to carrying them out in supply chains. The purpose of this research is to investigate, identify and prioritize implementation obstacles of bi-directional contracts in the supply chain both in production and distribution contexts. Methods: At the end of this study, barriers to the implementation of bi-directional contracts in the supply chain were examined. Ten criteria were identified including lack of employee training (with a weight of 57.64 percent), lack of motivation and employee involvement (48.82 percent), unwillingness to change (81.3 percent), lack of corporate social responsibility (63.09 percent), management skills and knowledge (63.18 percent), lack of less perceived benefits (22.6 percent), fear of failure (61.5 percent), unclear organizational objective responsibility (32.36 percent), lack of integration and coordination benefits (20.73 percent), and political instability (22.3 percent). Results: As a case study of five car companies in Iran, the current study identified barriers to the implementation of bi-directional contracts in the supply chain. Examining the criteria, the study could identify which of the companies was ready to implement such types of contracts. Conclusion: In this study, the effective factors and criteria in bi-directional contracts, as well as their prioritization and degree of importance in automotive companies, were identified and analyzed in a fuzzy environment. Finally, the results were analyzed by applying other decision-making methods. It was shown that the results are not much different from each other. This means that more experienced and up-to-date companies are always in the first ranks and are always better prepared to implement contracts of various types in the supply chain.