بازنگاهي به تفسير آيه «النبإ العظيم» در پرتو احاديث اماميه

Revisiting the interpretation of the verse based on Imami hadiths

سوره نبا از سور مكي قرآن كريم مي باشد كه با بحث قيامت و معاد آغاز شده است. سياق و مفاهيم آيات دال بر اين است كه منظور از «النبإ العظيم» در آيه دوم اين سوره، سوال از قيامت است؛ اما در منابع حديثي اماميه رواياتي وجود دارد كه داده هاي حاصل از آنها، بيانگر تبييني غير از حقيقت يادشده درباره اين آيه است. از اين رو محتواي اين احاديث در تناقض با دلالت ظاهري آيه است و مورد اشكال مي باشد. مقاله حاضر كه با هدف بررسي دلالت هاي تبييني اين دست روايات نگارش يافته است، با روش تحليل محتوا و نقد درون متني، ضمن توجه به برخي اشكالات ممكن، به تحليل داده هاي حاصل از اين روايات و نيز دلالت هايي كه امكان فهم اين روايات را فراهم مي كند پرداخته است. نتيجه آن كه ضمن قبول تعارض اين روايات با مراد ظاهري آيات، بايد گفت كه بر فرض صدور احتمالي اين روايات، تنها راهكار حل مشكل آن است كه آنها را بر اساس قاعده جري باطني (مصاديق باطني) آيات قرآن كريم تشريح كرد. بنابراين داده هاي اين روايات كه به وفور در منابع نقلي موجودند و بخشي از ميراث روايي اماميه در تفسير قرآن را به خود اختصاص داده اند، مورد توجه و تحقيق مي باشند. البته براي فهم و تبيين چنين رواياتي، توجه به لايه هاي باطني آيات قرآن كريم كه در روش تفسيري اهل بيت عليهم السلام جايگاه ويژه اي دارند، ضروري است.

Naba (the great news) is a section of Quran revealed upon the holy prophet in Mecca. The initial verses revolved around the theme of the judgement day and the resurrection day. The discourse of the section and the verses revealed are in such a way that the concept of “the great news” in the second verse asks a question about the judgement day. There are multiple hadiths in Imami resources pointing to a truth other than what has otherwise been said. In other words, the content of the hadith is in sharp contrast to the apparent referent of the verse hence it is disputable. The current paper aims to investigate expalnatory referents of Hadiths as such. It adopts a content analytical approach and inter-textual critical approach and addresses some possible contradictions. It then analyzes the data obtained from these hadiths and referents that make the interpretation of these hadiths possible. The findings attest to the condtradiction between hadiths and the apparent meaning of the verses. Other findings suggest that given the possible revelation of the hadith, the only solution to take is to define them in the light of internal referent principle applied to Quran. Thus, the data for the narrative accounts that are found in abundance in narrative records deemed as part of Imamie legacy in interpreting Quran are the focus of the study. Indeed, to fathom and explain such hadiths, it is imperative to cast a thorough look at the deep semantic layers used specifically by Aul-Ul Beit.