سرمايه‌هاي اجتماعي و انساني و شاخص‌هاي اقتصاد سلامت در ايران: رويكرد كوتاه‌مدت و بلندمدت

يكي از عوامل مهم و زيربنايي توسعه، توجه به سلامت نيروي انساني به معني خاص و سلامت جمعيت به معناي عام مي‌باشد. كيفيت نيروي انساني به لحاظ سلامتي و آموزش، مهم‌ترين وسيله براي پيشبرد توسعه اقتصادي به‌عنوان هدف نهايي سياست‌هاي اقتصادي است. لذا هدف مقاله، بررسي اثرات سرمايه‌هاي اجتماعي و انساني بر اقتصاد سلامت در ايران مي‌باشد. موضوع با روش اقتصادسنجي خودبازگشت با وقفه‌هاي توزيعي (ARDL) در بازه 1365-1397 در كشور جمهوي اسلامي ايران تجزيه و تحليل گرديده‌است. يافته‌هاي تحقيق حاكي از وضعيت نامطلوب سرمايه اجتماعي در دوره مورد بررسي است. اين متغير در كوتاه‌مدت بر شاخص‌هاي سلامت تاثير دوره‌اي داشته ولي در بلندمدت اثر آن بر هر دو شاخص اقتصاد سلامت از نظر آماري اثبات نگرديده‌است. سرمايه انساني هم در كوتاه‌مدت و هم در بلندمدت بر شاخص اقتصاد سلامت تاثير مورد انتظار داشته‌است. هم‌چنين، اثر شاخص قيمت مصرف‌كننده (تورم) بر هر دو شاخص نهاده و موجودي اقتصاد سلامت منفي بوده است. ضريب جيني به‌عنوان شاخص نابرابري درآمدي بر هر دو شاخص اقتصادسلامت تاثير منفي بر جاي گذاشته‌است. نرخ شهرنشيني، اثر مثبت بر هر دو شاخص اقتصاد سلامت داشته است.