تأثير برنامۀ روان‌درماني مثبت‌نگر‌ بر بخشش و جهت‌گيري‌هاي شادكامي در مادران نوجوانان كم‌شنوا

هدف از پژوهش حاضر تعيين تأثير برنامۀ روان‌درماني مثبت‌نگر‌ بر بخشش و جهت‌گيري‌هاي شادكامي در مادران نوجوانان كم‌شنوا بود. روش پژوهش نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعۀ آماري شامل كليۀ مادران نوجوانان كم‌شنواي شهر كاشان در سال 1400 مي‌شد كه با روش نمونه‌گيري دردَسترس از مدرسۀ ناشنوايان باغچه‌بان انتخاب شدند. از بين آنها 30  نفر به‌صورت تصادفي، انتخاب و در يك گروه آزمايش و يك گروه كنترل 15نفري جايگزين شدند. داده‌هاي پژوهش با استفاده از پرسشنامۀ گرايش به بخشش هارتلند (2005) و جهت‌گيري شادكامي پترسون (2006) جمع‌آوري شد. جلسات برنامۀ روان‌درماني مثبت‌نگر در 10 جلسۀ 90 دقيقه‌اي هفته‌اي 2 جلسه براي گروه آزمايش برگزار شد. اطلاعات جمع‌آوري‌شده با استفاده از آزمون تحليل كوواريانس تك‌متغيره تحليل شد. نتايج نشان داد مداخله باعث افزايش معنادار بخشش و جهت‌گيري‌هاي شادكامي در گروه آزمايش شد (P 0.0001). براساس يافته‌هاي اين پژوهش، برنامۀ روان‌درماني مثبت‌نگر در بهبود بخشش و جهت‌گيري شادكامي مادران نوجوانان كم‌شنوا مؤثر بود؛ بنابراين، از اين برنامۀ درماني مي‌توان براي ارتقاي سلامت روان آنها استفاده كرد.