اثر هشت هفته تمرين موازي با ترتيب متفاوت، مقاومتي و استقامتي بر اسفنگوزين 1-فسفات عضلات اسكلتي تند انقباض و كند انقباض موش‌هاي صحرايي نژاد ويستار

زمينه و هدف: اسفنگوزين 1فسفات نقش مهمي در بيولوژي عضله اسكتي داشته و همچنين در هايپرتروفي و فعالسازي سلول‌هاي ماهواره‌اي درگير است. اين مطالعه به منظور مقايسه اثر هشت هفته تمرين موازي با ترتيب متفاوت بر سطح اسفنگوزين 1فسفات عضله اسكلتي تند و كند انقباض موش‌هاي صحرايي انجام شد. روش بررسي: در اين مطالعه تجربي 40 سر موش صحرايي نر نژاد ويستار در محدوده وزني 180 تا 200 گرم به روش تصادفي به پنج شامل گروه‌هاي كنترل، تمرين مقاومتي، تمرين استقامتي، تمرين مقاومتي - استقامتي و تمرين استقامتي مقاومتي تقسيم شدند. ﺗﻤﺮﻳﻦ مقاومتي شامل بالا رفتن از نردبان به ارتفاع يك متر و بر اساس درصدي از آزمون اضافه بار (75 درصد وزن) در هفته اول شروع و اضافه شدن هفتگي 30 گرم، اجرا شد. تمرين استقامتي بر روي تردميل و با شدت 12 متر در دقيقه و زمان 15 دقيقه در هفته اول شروع و به 30 متر در دقيقه و زمان 60 دقيقه در هفته آخر رسيد. در تمرين مقاومتي استقامتي ابتدا تمرين مقاومتي و بعد از 5 دقيقه تمرين استقامتي و در تمرين استقامتي مقاومتي برعكس آن اجرا شد. سطح پروتئين اسفنگوزين1 فسفات در عضله تاكننده بلند انگشت پا (FHL) و عضله نعلي بررسي شد. يافته‌ها: تمرين موازي استقامتي مقاومتي، مقاومتي استقامتي و تمرين مقاومتي در عضلات تند و كند انقباض منجر به افزايش آماري معني‌دار سطح اسفنگوزين 1فسفات نسبت به گروه كنترل شد (P 0.05). تفاوت آماري معني‌داري بين دو تمرين موازي با ترتيب متفاوت مشاهده نشد. نتيجه‌گيري: به نظر مي‌رسد كه ترتيب اجراي فعاليت در تمرين موازي منجر به پاسخ متفاوت در سطح اسفنگوزين 1فسفات عضلات تند و كند انقباض موش‌هاي صحرايي نمي‌شود.