اثربخشي طرح‌واره درماني بر كاهش طلاق عاطفي در زنان داراي همسر نظامي

مطالعه حاضر با هدف تعيين اثربخشي رويكرد طرح‌واره درماني بر كاهش طلاق عاطفي در زنان داراي همسر نظامي صورت گرفت. روش تحقيق نيمه‌آزمايشي به شيوه‌ي پيش‌آزمونپس‌آزمون با گروه آزمون و گواه بود. جامعه آماري، شامل كليه زنان داراي همسر نظامي ساكن در منطقه 1 شهر تهران كه به مراكز مشاوره و روان‌شناسي خانواده‌هاي نظامي مراجعه نموده‌اند. در اين تحقيق، از مراكز مشاوره و روان‌شناسي ويژه خانواده‌هاي نظامي در سطح شهر تهران براساس موقعيت جغرافيايي، مركز درماني آتيه را به‌عنوان گروه نمونه‌گيري انتخاب و از ميان مراجعه‌كنندگان به اين مركز نمونه انتخاب شد. با توجه به معيارهاي ورود به نمونه نهايتاً 32 نفر انتخاب شدند و به‌صورت تصادفي در گروه‌هاي آزمايش و گواه (16 نفر براي گروه آزمايش و 16 نفر براي گروه گواه) گزارش شدند. جلسات طرح‌واره درماني براساس پروتكل طرح‌واره درماني همتي ثابت، نوابي نژاد و خلعتبري (1395) بود كه 8جلسه درماني بود. جهت تعيين ميزان طلاق عاطفي شركت‌كنندگان در رابطه زناشويي در مراحل پيش و پس‌آزمون از پرسش‌نامه طلاق عاطفي گاتمن (2008) استفاده شد. جهت تجزيه و تحليل داده‌ها از ميانگين و انحراف استاندارد و براي تعيين اثربخشي مداخله از آزمون تحليل كواريانس استفاده شد. نتايج تحليل كواريانس نشان داد كه طرح‌واره‌ي درماني بر طلاق عاطفي مؤثر واقع شده است. نتيجه كلي تحقيق پيش‌رو نشان مي‌دهد كه طرح‌واره درماني بر كاهش طلاق عاطفي در زنان داراي همسر نظامي تأثير دارد. نتايج اين پژوهش نشان داد كه طرح‌واره درماني مي‌تواند در كاهش طلاق عاطفي در زنان متأهل داراي همسر نظامي مؤثر باشد و يك روش انتخابي براي بهبود تعارضات در اين افراد باشد.