ارزيابي چالش‌هاي حمل‌و‌نقلي توسعه زيرساخت‌هاي انسان‌محور در شهرها همراه با مطالعه موردي

در گذشته براي طراحي زيرساخت شبكه حمل ‌و نقل شهري تنها خودروها به عنوان معيار طراحي قرار گرفته‌اند و تمام پارامترهاي طراحي شبكه معابر شهري صرفا با توجه به مشخصات وسايل نقليه استخراج شده است. با معرفي و توسعه پياده‌راه به عنوان يك زيرساخت انسان‌محور در مجموعه شبكه معابر شهري، طراحي و حتي تبديل معابري كه قبلا صرفا براي وسايل نقليه طراحي شده بودند به اين نوع از زيرساخت‌ها توسعه يافت. اين در حالي است كه تبديل بخش هايي از شبكه معابر شهري به معابري براي استفاده اختصاصي عابرين پياده يا به عبارت ساده‌تر پياده‌راه‌سازي با توجه به ايجاد برخي محدوديت‌ها در سطح شبكه و به خصوص در معابر اطراف پروژه همواره باعث بروز مشكلات مختلف شده است. با اين وجود استفاده از روش‌هاي علمي حمل‌ونقل ‌مي‌تواند مانع از بروز مشكلات اين‌چنيني در پروژه‌هاي مذكور شود. هدف عمده اين تحقيق ارزيابي تاثيرات ايجاد زيرساخت انسان‌محور در سطوح شبكه و پروژه و كاهش تاثيرات منفي احتمالي آن در راستاي افزايش شانس موفقيت اين نوع پروژه‌ها است. در همين راستا با انجام مدلسازي در دو سطح كلان‌نگر و خردنگر تبديل معابر سواره‌رو به زيرساخت پياده‌روي هم در سطح شبكه و هم در سطح پروژه مورد بررسي قرار گرفت. مطابق نتايج تحقيق ايجاد زيرساخت پياده‌روي در سطح شبكه با تبديل معبر سواره‌رو به پياده‌راه موجب افزايش 2 درصدي در ميزان سفر و نيز افزايش 1.5 درصدي مجموع آلاينده هاي توليد شده در سطح شبكه شده و از طرفي باعث كاهش حدود 1 درصدي در ميزان تأخير كل شبكه مي‌شود. علاوه بر اين باعث كاهش سرعت و افزايش تأخير در سطح پروژه مي‌شود كه با برخي اقدامات اصلاحي پيشنهادي مي‌توان مقادير كاهش سرعت و افزايش تأخير را در راستاي موفقيت اين نوع پروژه‌ها متعادل كرد.