اثر زمان تمرين هوازي در چرخه ي روشنائي- تاريكي بر كنترل قند خون، بيان پروتئين SIRT1 و نسبت NAD+/NADH در عضله‌ي اسكلتي موش هاي مدل ديابت نوع 2

مقدمه: عملكرد ميتوكندري در شرايط فيزيولوژيك و پاتولوژيك توسط چرخه‌ي روشنائيتاريكي تنظيم مي شود. ممكن است مداخلات تمريني وابسته به زمان؛ با تنظيم هيپرگليسمي، بر سلامت متابوليك بيماران مبتلا به ديابت تاثير بگذارد. ليكن، اطلاعات محدودي در مورد ارتباط بين زمان تمرين و تنظيم مسيرهاي شبانه روزي عضلاني در شرايط ديابت در دسترس است. اين تحقيق با هدف بررسي تاثير زمان تمرين در چرخه ي روشنائي تاريكي بر بيان پروتئين SIRT1 و نسبت NAD+/NADH، در عضله دوقلوي موش هاي مدل ديابت نوع 2 انجام شد. مواد و روش ها: در اين تحقيق تجربي، تعداد سي سر موش‌ نر سالم نژاد NMRI به طور تصادفي به سه گروه شاهد، ديابتي و ديابتي+تمرين تقسيم بندي شدند. ديابت نوع دو با استفاده از تركيبي از رژيم غذايي پرچرب (5 هفته) و تزريق استرپتوزوتوسين (20 ميلي گرم بر كيلوگرم وزن بدن) القا شد. سپس هشت هفته تمرين هوازي، با شدت متوسط (5 روز، 6080 دقيقه) روي تردميل در دو زمان متفاوت در اوايل مرحله روشنائي:ZT3)  در ساعت 9:00 صبح) و اوايل مرحله تاريكي:ZT15)  در ساعت 9:00 شب) انجام شد. عضله دوقلو در دو زمان تمرين جمع ­آوري و بيان پروتئين SIRT1 با روش وسترن بلات ارزيابي شد. محتواي NAD+/NADH سلولي و غلظت گلوكز با روش رنگ‌‌سنجي ارزيابي گرديد. براي تجزيه و تحليـــل داده ها از تحليل واريانس دوراهه استفاده شد. يافته ها: هشت هفته تمرين هوازي فقط در اوايل مرحله تاريكي باعث افزايش معني دار بيان پروتئين SIRT1 و سطح NADH (P 0/001 ) و بهبود هايپرگلايسمي (0/005=P) شد. تمرين هوازي بصورت مستقل از زمان بر افزايش نسبت NAD+/NADH اثرگذار بود (0/003=P). نتيجه گيري: زمان‌بندي مناسب تمرين در اوايل تاريكي، همزمان با تغييرات شبانه ­روزي پروتئين SIRT1 و سطح NAD+، ممكن است باعث تقويت اثرات تمرين و اصلاح مؤثرتر هايپرگلايسمي شود.