مطالعه جرم‌شناختي تحولات بزهكاري در پرتو بحران اقليمي

به گرمايش زمين، تغيير اقليم و پيامدهاي ناشي از آن‌ها نسبت به انسان‌ها و محيط زيست، بحران اقليمي گفته مي‌شود. از جمله پيامدهاي بحران اقليمي، تغيير در رفتار انسان‌ها به ويژه تحول در نرخ و نوع بزهكاري است. با وجود اين، غفلت از بحران اقليمي به عنوان مهم‌ترين بحران قرن حاضر موجب شده كه به طور سنتي اين مؤلفه در بررسي تحول بزهكاري ناديده گرفته شود. شواهد زيادي وجود دارند كه مطابق آن‌ها هر يك از عناصر تغيير اقليمي نظير بارش، دما، رطوبت و مه، منجر به تحول در نرخ و نوع بزهكاري مي‌شوند. نويسندگان براي پاسخ به اين پرسش كه تغيير اقليم و بحران حاصل از آن، چه تأثيري بر تحول بزهكاري دارد، از چهار مؤلفه بهره بردند. بنابراين جهت شناسايي و تأييد رابطۀ موصوف، مؤلفه‌هاي جغرافيامحور، فعاليت‌محور، ساختارمحور و سازمان‌اجتماعي‌محور به عنوان رويكردهاي شاخصي از جرم‌شناسي انتخاب شدند. دليل گزينش اين رويكردها، ارتباط بيشتر آن‌ها با بحران اقليمي و تأكيد پژوهش‌هاي پيشين بر اين رويكردها در پرتو روش مطالعاتي فراتركيب بود. بر اين پايه، مطابق يافته‌هاي نوشتار حاضر، بحران اقليمي منجر به «بزه‌ديدگي اقليميِ» شهروندان شده و اين قربانيان، بزهكاران آينده خواهند بود. بدين‌سان مقابله با بحران اقليمي را مي‌توان در كنار مزاياي بي‌شماري كه براي محيط زيست و سلامتي انسان دارد، موجب كاهش بزهكاري در سطح جامعه دانست. از اين رو سياست‌گذاري اقليمي و بزه‌انگاري رفتارهاي اقليم‌ستيز حكومت ـ شركت‌هايي كه اقدام به توليد كربن و توسعه گازهاي گلخانه‌اي در سطح جهان مي‌كنند، ضرورت دارد.