جلوه‌هاي بلاغت و زيبايي در دعاي هفتم صحيفه سجاديه

صحيفه ي سجاديه يكي ازمواريث معرفتي شيعي و از جمله آثار به جا مانده سيدالساجدين امام زين‌العابدين % است كه در نيمه ي دوم قرن نخست هجري در زمينه عرض نياز بندگان به آستان قاضي الحاجات به رشته ي نوشته درآمد. اين منبع عظيم شناختي واين منظومه ي بزرگ دعايي علاوه بركاركرد اخلاقيحكمي كه به محتوا و درون‌مايه‌هاي آن مربوط مي‌شود، به دليل شكوهمندي تعبير كاركرد ادبي بلاغي و زيبايي شناختي نيز دارد. اين كتاب گرانسنگ نزديك به صدبار ترجمه، شرح و تفسير شده است. شايان ذكر است رويكرد شارحان و مفسران اين اثر گرانبها غالباً به تحليل محتوي اختصاص داشته، تبيين جنبه هاي بلاغي و زيبايي شناختي آن كمتر مورد توجه قرارگرفته است اما مقاله پيشارو پژوهشي نظري از نوع تحليلي توصيفي است كه با عنوان »بررسي جلوه هاي بلاغت و زيبائي در دعاي هفتم از صحيفه ي سجاديه « دعاي ياد شده را با معيار دانش بلاغت مورد بازكاوي قرار داده است. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد كه همه راهكارهاي بلاغي و صنايع ادبي كه در اين دعا به‌كار گرفته شد، با مقتضاي حال كه معيار زيبايي‌شناسي در دانش بلاغت است، مطابقت داشته، بر اثر بخشي دعا مي افزايد. شايان ذكر است فراواني استعاره و تصاوير برآمده از آن وجه غالب عناصر ادبي در اين دعا است.