بررسي تأثير وضعيت سجده بر شدت درد و پيشرفت زايمان در زنان نخست‌زا :يك كارآزمايي باليني تصادفي شده

مقدمه: زايمان براي عده اي از زنان رضايت‌بخش نبوده و با درد، ترس و رنج همراه است. مطالعه حاضر با هدف بررسي تأثير وضعيت سجده بر شدت درد و طول مدت زايمان در زنان نخست‌زا انجام شد. روش‌كار: اين مطالعه كارآزمايي باليني تصادفي شده در سال 1399 بر روي 100 نفر از زنان نخست‌زاي بستري در بخش زايمان در جنوب استان كرمان انجام شد. افراد به‌صورت تصادفي در دو گروه 50 نفره وضعيت معمول و سجده قرار گرفتند. براي زنان وضعيت سجده، در ابتداي فاز فعال (ديلاتاسيون 4 سانتي‌متر)، به‌طور متناوب (هر يك ساعت، به‌مدت 15 دقيقه) تا پايان ديلاتاسيون كامل دهانه رحم در وضعيت سجده قرار گرفتند. گردآوري داده‌ها با استفاده از پرسشنامه‌هاي اطلاعات فردي و مقياس ديداري درد و فرم پيشرفت زايمان (پارتوگراف) انجام شد. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزارآماري SPSS ( نسخه 26) و آزمون‌هاي تي مستقل، كاي دو و آزمون دقيق فيشر انجام شد. ميزان p كمتر از 0.05 معني دار در نظر گرفته شد. يافته‌ها: بر اساس نتايج آزمون آماري، ميانگين شدت درد در گروه مداخله در مقايسه با گروه كنترل به‌طور معني داري كمتر بود (0.001 p). پيشرفت زايمان در مادران گروه مداخله در مقايسه با گروه كنترل به‌طور معني‌داري سريع‌تر بود كه مدت زمان زايمان در گروه مداخله و كنترل به‌ترتيب 1.04±4.48 و 1.7±7.16 بود (0.001 p). ميزان رضايت مادران از وضعيت قرار‌گيري در پروسه زايمان در گروه مداخله بيشتر از گروه كنترل بود (0.001 p). نتيجه‌گيري: وضعيت سجده در زنان نخست‌زا در طول فاز فعال زايمان در كاهش شدت درد و تسريع پيشرفت زايمان سودمند است، لذا توصيه مي شود كه از اين وضعيت به‌عنوان يك مراقبت معمول غيردارويي در بخش‌هاي زايماني استفاده شود.