بررسي مقايسه اي ميزان ابتلاء به افسردگي، استرس و اضطراب در دو گروه زنان فرزنددار و بدون فرزند: يك مطالعه مبتني بر جمعيت

مقدمه: تعويق فرزندآوري، پديده اجتماعي در خانواده هاي ايراني بوده و در تأثير آن بر سلامت روان، اختلاف نظرهايي وجود دارد، لذا مطالعه حاضر با هدف تعيين نقش فرزندآوري در ميزان ابتلاء به افسردگي، استرس و اضطراب زنان ايراني در سنين باروري انجام شد.روش‌كار: اين مطالعه مقطعي در سال 1400 بر روي 581 زن متأهل غيرباردار واجد شرايط از 31 استان كشور انجام شد. نمونه‌گيري غيرتصادفي در دسترس به‌صورت الكترونيك و در فضاي مجازي انجام شد. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه هاي دموگرافيكتاريخچه پزشكي، كيفيت خواب (برگرفته از LSQ)، رضايت زناشويي (EMS)، حمايت اجتماعي ادراك شده (MSPSS)، وضعيت اقتصادي اجتماعي (قدرت نما) و استرس اضطراب افسردگي (DASS21) جمع آوري شد. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS (نسخه 22) و آزمون هاي تي مستقل، كاي دو و رگرسيون لوجستيك دووجهي انجام شد. ميزان p كمتر از 0.05 معنادار در نظر گرفته شد.يافته ها: تحصيلات زن و همسر (0.001 p)، شاغل بودن زن (0.004=p) و سطح اقتصادي اجتماعي بالاتر (0.04=p) در زنان بدون فرزند به طور معناداري بيشتر بود. رضايت زناشويي (0.61=p)، حمايت اجتماعي (0.13=p)، كيفيت خواب (0.58=p)، سابقه بيماري مزمن (0.64=p)، محل زندگي (0.058=p) در دو گروه تفاوت معناداري نداشت. پس از تعديل داده ها، مشاهده شد كه ميزان ابتلاء به افسردگي در زنان بدون فرزند 2 برابر زنان فرزنددار است (1/11-3/82 :CI 95%، 2.06=AOR). ابتلاء به استرس (0.38=p) و اضطراب (0.9=p) در دو گروه تفاوت معناداري نداشت. نتيجه گيري: داشتن فرزند، نه تنها استرس و اضطراب زنان را افزايش نمي دهد، بلكه نقش محافظت كننده در مقابل افسردگي دارد، لذا به نظر مي رسد تشويق به فرزندآوري مي تواند سبب ارتقاء سلامت روان زنان جامعه ايران شود.