دلالت‌هاي روان‌شناختي حكمت متعاليه ملاصدرا

هدف از اين پژوهش استخراج مفاهيمي از بطن حكمت متعاليه براي شكل دهي به يك نظريه روان شناسي است. فرضيه اساسي اين است كه آراي صدرالمتألهين حاوي دلالت هاي مورد نياز براي شكل دهي به يك نظريه روان شناسي است. فرض هاي دوم و سوم اين است كه مي توان براي بخش هاي مختلف يك نظريه روان شناسي، دلالت هاي متناسب را از حكمت متعاليه ملاصدرا استخراج كرد. همچنين نظرات ملاصدرا در قياس با نظريات موجود در روان شناسي، صاحب مفاهيم راهگشا و تبيين كننده است. نتايج حاصل از پژوهش، اين فرض ها را تأييد كرده و نشان مي دهد كه آراي ملاصدرا حاوي مفاهيم مهمي براي علم روان شناسي است و با بررسي انسان شناسي صدرايي، پيش فرض هاي اساسي در يك رويكرد روان شناسي را مي توان استخراج كرد. در اين مقاله پيش فرض هايي در زمينۀ هستي شناسي استخراج و به تناسب در زمينه «جايگاه انسان در عالم» با رويكرد اگزيستانسياليسم و در زمينۀ «تعريف انسان» با رويكرد رفتارگرايي در قياس قرار گرفته است. همچنين برخي پيش فرض هاي مربوط به «تحول و رشد انسان» استخراج شده است و در زمينه «غرايز انسان» با رويكرد روان تحليلي و «ويژگي هاي تحول» با نظريه «ساخت و سازگرايي» پياژه مورد قياس قرار گرفته است. در زمينه مراتب بي نهايت تحول در آراي صدرايي، مابه ازايي در روان شناسي براي قياس يافت نشد.