عدم ماندگاري نيروي كار حرفه اي در موسسات حسابرسي عضو جامعه حسابداران رسمي ايران

عدم ماندگاري نيروي حرفه اي حسابرسي يكي از مشكلات اساسي حرفه حسابرسي است كه ميتواند يكي از عوامل كاهش كيفيت حسابرسي باشد. هدف پژوهش حاضر بررسي علل عدم ماندگاري نيروهاي مزبور در مؤسسات حسابرسي عضو جامعه حسابداران رسمي ايران ميباشد. براي جمع آوري داده ها از مصاحبه غيرساختار يافته با 9 نفر از كاركنان حرفه اي مؤسسات حسابرسي، استفاده شده است. مقوله ها و مؤلفه هاي مؤثر بر تصميم عدم ماندگاري كاركنان حرفه اي، از طريق كدگذاري و تحليل مضمون مصاحبه هاي انجام شده شناسايي و ارائه گرديد. معيارهاي مخاطرات كاركنان حرفه اي حسابرسي به شرح زير به دست آمدند. معيارهاي عدم تسهيم دانش و عدم اهميت صلاحيت هاي عمومي كاركنان در مؤسسات شامل مناسب نبودن آموزش حرفه اي و استرس ارتقا شغلي، معيارهاي نوع ابعاد شخصيتي كاركنان شامل نبودن محل كار ثابت و حجم و فشار بالاي كار، معيارهاي عدم مشاركت مناسب كاركنان در مؤسسات شامل حقوق و مزاياي شغل و تركيب نامناسب تيمهاي حرفه اي و معيارهاي عدم ايجاد رفتار كاري نوآورانه در مؤسسات و عدم استفاده از فناوري ها شامل عدم ايجاد رفتار كاري نوآورانه در مؤسسات و عدم استفاده از فناوري ها شامل نوآور نبودن فعاليت ها در حسابرسي مي باشد. با توجه به يافته هاي تحقيق مي توان گفت همه دلايل خروج كاركنان حرفه اي معطوف به مسائل اقتصادي نبوده و شامل معيارهايي همچون آموزش حرفه اي، نحوه ارتقا شغلي، تشريح شرايط كاري حرفه حسابرسي براي دانشجويان قبل از ورود به حرفه و استفاده از فناوري هاي نوين (ازجمله استفاده از نرم افزارهاي رايانه اي) در حسابرسي مي باشد. پژوهش حاضر، مي تواند براي مراجع ذيصلاح مربوطه در خصوص جلوگيري از خروج پرسنل حرفه اي از مؤسسات حسابرسي با توجه به كمبود نيروي حرفه اي مؤثر باشد.