تبيين آثار انتشار آلودگي و بهره‌برداري از منابع طبيعي بر امنيت غذايي

امنيت غذايي داراي ابعاد گوناگون در حوزه‏ هاي اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي، منابع طبيعي و محيط زيست و از مهم‏ترين مؤلفه‌هاي توسعه است. منابع طبيعي و محيط زيست در حيات و توسعه جوامع بشري و برقراري امنيت غذايي نقش و اهميت به‏سزا دارند. در مطالعه حاضر، اثر انتشار آلودگي و بهره‌برداري از منابع طبيعي بر امنيت غذايي در ايران در قالب الگوي VECM در دوره زماني 1371 تا 1396 بررسي شد. نتايج مطالعه نشان داد كه در دوره مورد بررسي، اثر بهره‌وري انرژي در بخش كشاورزي، ارزش افزوده بخش كشاورزي و بهره‌برداري از منابع طبيعي بر شاخص امنيت غذايي ايران مثبت است؛ همچنين، متغيرهاي انتشار گاز دي‏اكسيد كربن در بخش كشاورزي و نرخ بيكاري بر امنيت غذايي اثر منفي دارند؛ ضريب متغير ECM نيز نشان دهنده آن است كه در هر دوره، 5.73 درصد از خطاي عدم تعادل از بين خواهد رفت. از اين‏رو، با توجه به اثرگذاري مثبت بهره‌وري انرژي، ايجاد زيرساخت لازم براي ارتقاي آن در بخش كشاورزي به ‏منظور افزايش توليدات  اين بخش و در نتيجه، كاهش انتشار آلودگي در راستاي بهبود امنيت غذايي توصيه‌ مي‌شود.