مدل يابي ساختاري آسيب پذيري اوليه و ثانويه اختلال سايكوپاتي براساس سيستم هاي مغزي رفتاري در دانشجويان پزشكي تبريز

زمينه. سطح فعاليت سيستم هاي مغزي رفتاري به عنوان عوامل مؤثر در بروز يا تداوم رفتارهاي سايكوپاتيك در نظر گرفته مي شوند. بنابراين هدف پژوهش حاضر مدل يابي ساختاري اختلال سايكوپاتي اوليه و ثانويه براساس سيستم هاي مغزي رفتاري بود. روش كار. اين پژوهش از نظر هدف كاربردي و از نظر روش پژوهش توصيفي- همبستگي مي باشد. جامعه آماري شامل كليه دانشجويان رشته پزشكي دانشگاه علوم پزشكي تبريز بود. تعداد 284 نفر به شيوه نمونه گيري در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند و مقياس سايكوپاتي لونسون، كيل و فتيزپاتريك و مقياس سيستم هاي مغزي- رفتاري كارور و وايت در آنها اجرا شد. داده ها با استفاده از ضريب همبستگي پيرسون و مدل يابي معادلات ساختاري در نرم افزارهاي SPSS نسخه 24 و LISREL نسخه 8/80 تحليل شد. يافته ها. نتايج نشان داد كه سيستم فعال ساز رفتاري با سايكوپاتي اوليه و ثانويه رابطه مثبت و معني داري و سيستم بازداري رفتاري با سايكوپاتي اوليه و ثانويه رابطه منفي و معني داري دارد (P 0.01). نتايج مدل معادلات ساختاري نشان داد كه سيستم فعال ساز رفتاري و سيستم بازداري رفتاري بر سايكوپاتي اوليه و ثانويه نقش موثري دارند .(P 0.01) نتايج مدل معادلات ساختاري مدل قابل قبولي را نشان داد (2/df= 2.50، RMSEA= 0.075، CFI= 0.96، NFI= 0.94، GFI= 0.94). نتيجه گيري. با توجه به عملكرد سيستم هاي فعال ساز و بازداري رفتاري مي توان صفات يا رگه هاي شخصيتي پاتولوژيك را قبل از شكل گيري و تثبيت اين صفات جهت دهي يا اصلاح نمود.