چالش هاي ارجاع در برنامه سلامت روان در نظام مراقبت هاي بهداشتي اوليه: يك مطالعه كيفي

زمينه. يكي از فعاليت هاي اصلي كه نقش به سزائي در ميزان شيوع بيماري هاي رواني دارد، مسئله ارجاع است و طبق پژوهش ها عدم تحقق مناسب نظام ارجاع يكي از ضعف هاي بارز سيستم مراقبت هاي بهداشتي اوليه مي باشد. لذا اين پژوهش با هدف بررسي چالش هاي ارجاع مراجعين سلامت روان در نظام مراقبت هاي بهداشتي اوليه صورت گرفته است و ضعف هاي موجود در اين فرآيند از ديدگاه كارشناسان سلامت روان مراكز بهداشتي درماني بررسي شد. روش كار. پژوهش حاضر يك مطالعه كيفي از نوع تحليل محتواي قراردادي است. گردآوري داده ها از طريق مصاحبه هاي نيمه ساختاريافته با روانشناسان سيستم مراقبت هاي بهداشتي اوليه انجام شده است. 15 نفر از طريق نمونه گيري هدفمند انتخاب شدند. پس از پياده سازي مصاحبه ها، داده ها براساس روش آناليز گرانهايم و لاندمن مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته ها. تحليل داده ها منجر به استخراج دو مقوله و دوازده طبقه شد. مقوله چالش هاي ارجاعي درون مركز در برگيرنده طبقاتي از قبيل ضعف در غربالگري مراقبين سلامت و ارجاع پايين، عدم اعتماد مراجعين به مراقبين سلامت، عدم همكاري مراجعين، همكاري ضعيف پزشك، موانع تمايل مراجعين به ويزيت روانشناس بود. چالش هاي ارجاعي برون مركز نيز شامل كمبود وجود مراكز براي ارجاع، عدم شفافيت در ارجاع، نبود ارجاع مستقيم، پيگيري ضعيف، وجود موانع رجوع مراجعين به سطح بالاتر و موانع ارجاع مراجعين به انستيتو بود. نتيجه گيري. يافته هاي پژوهش حاضر نشان مي دهد كه ارتباطات درون بخشي و بين بخشي ضعيف از عمده ترين مسائلي است كه در فرآيند ارجاع مراجعين حوزه سلامت رواني، اجتماعي و اعتياد خلل وارد كرده است. به نظر مي رسد بسياري از چالش ها از جمله كمبود مراكز مشخص شده جهت ارجاع، ضعف پيگيري به دنبال عدم بازخورد ارجاع، ناتواني مالي مراجعين جهت مراجعه به سطح بالاتر، با تقويت ارتباطات بين بخشي مانند ارتباط دو طرفه با سازمان هاي حمايتي و مراكز روانپزشكي و روان درماني قابل بهبود پيدا كردن باشد.