ژن‌هاي پلاسميدي مقاومت به كينولون و ‏تشكيل بيوفيلم در جدايه‌هاي باليني ‏اشريشياكلي

اشرشياكلي يك باكتري است كه سبب بيماري هاي متعدد در انسان و دام ميگردد. اين باكتري به‌دليل افزايش مقاومت به آنتي بيوتيك ها، مشكلات عديده اي در صنعت دامداري و پزشكي ايجاد كرده است. هدف از اين مطالعه تعيين مقاومت به فلوروكينولون ها، شناسايي ژن‌هاي پلاسميدي مقاومت به كينولون (PMQR) و تعيين قدرت تشكيل بيوفيلم توسط سويه هاي اشرشياكلي جدا شده از نمونه هاي انساني و گاوي در همدان مي باشد. در اين مطالعه توصيفي تحقيقي، تعداد 40 جدايه اشريشياكلي (20 جدايه انساني، 20 جدايه گاوي) مورد بررسي قرار گرفت. ابتدا مقاومت جدايه‌ها به سيپروفلوكساسين و لوفلوكساسين با روش ميكرودايلوشن براث سنجيده شد و سپس شناسايي ژن‌هاي مقاومت به فلوروكينولون ها (qnrA، qnrB، qnrC، qnrD، qnrS و acc) با روش PCR انجام گرفت. در ادامه توانايي جدايه‌هاي اشرشياكلي در توليد بيوفيلم با روش ميكر تيتر پليت و ميكروسكوپ الكتروني سنجيده شد و نتايج با استفاده از آزمون مربع كاي با نرم‌افزار SPSS (ورژن 19) مورد آناليز قرار گرفت نتايج ميكرو دايلوشن براث نشان داد كه از 40 جدايه اشريشياكلي، 26 جدايه (65 درصد) به سيپروفلوكساسين و 23 جدايه (57.5 درصد) به لوفلوكساسين مقاوم بود. در بررسي فراواني ژن‌هاي PMQR با روش PCR، فراواني ژن‌هاي qnrA، qnrB، qnrC، qnrD، qnrS و aac به‌ترتيب 45، 47.5، 67.5، 27.5، 60 و 55 درصد گزارش شد. همچنين نتايج ميكروتيتر پليت نشان داد كه40 درصد ايزوله ها توانايي تشكيل بيوفيلم قوي را دارند و تنها 4 درصد بيوفيلم تشكيل ندادند. نتايج مطالعه حاضر نشان داد كه مكانيسم اصلي مقاومت اين جدايه‌ها به فلوروكينولون ها مربوط به ژن‌هاي PMQR مي‌باشد و احتمالاً مصرف بي‌رويه فلوروكينولون ها در عفونت‌هاي انساني، منجر به گسترش مقاومت به اين داروها در جدايه‌هاي انساني نسبت به جدايه‌هاي گاوي شده است. همچنين تشكيل بيوفيلم در ايجاد مقاومت به فلوروكينولون ها نقش بسزايي داشت.