مباني فرازماني بودن حدود و احكام الهي با تمركز بر ادله و آموزه هاي قرآني

اجراي حدود و احكام الهي در دوران‌هاي مختلف از مسائل بحث برانگيز در فقه اسلامي بوده است. محل منازعه در ميان فقهاي متقدم بيشتر حول محور اختصاص يا عدم اختصاص به متصدي معصوم يا شرط عصمت يا عدم شرطيت آن براي اجرا بوده است. در دوران معاصر با مطرح شدن دو مقوله مجزا يعني «دانش هرمونيتك» و «حقوق بشر» اين بحث نيز تحت تأثير قرار گرفته است؛ از يك سو محور بحث‌ها از اختصاص به متصدي معصوم به «اختصاص به عصر بعثت» تغيير يافته است و از ديگر سو به اقتضاي طرح مباحث حقوق بشردوستانه، دغدغه جلوگيري از وهن اسلام نيز به ميدان ديگري براي سخن در خصوص عدم اجراي حدود تبديل شده است. اين نوشتار با روشي تحليلي- انتقادي در صدد است با تمسك به برخي آموزه‌ها و دلايل مستنبط از قرآن كريم، در راستاي اثبات فرازماني بودن حدود و احكام الهي، دلايلي فراتر از اطلاق و عموم آيات را كه جمهور فقها بدان پرداخته‌اند، مطرح نمايد. يافته‌هاي اين پژوهش نشان مي‌دهد، ادله مخالفان فرازماني بودن حدود اگر با سنجه‌ي قرآن كريم سنجيده شود، غير قابل اعتنا است.