استفاده از آب باران در اراضي شيب‌دار جهت كشت گل محمدي

محدوديت آب به عنوان يكي از مهمترين موانع توسعه كشاورزي، در مناطق اقليمي خشك و نيمه ­خشك محسوب مي­شود. استحصال آب باران يكي از مهمترين روش­هاي مديريت بهره ­برداري از آب باران براي مقابله با كم ­آبي مي­باشد. هدف اين تحقيق، ترويج سامانه‌هاي سطوح آبگير در استقرار و توسعه كشت گل­محمدي در شرايط ديم است. در اين تحقيق عرصه­اي با شيب حدود 20% انتخاب شد و سطوح آبگير باران در قالب سه تيمار و پنج تكرار در اراضي شيب­دار روستاي كتيران شازند اجرا شد. سامانه‌هاي سطوح آبگير، شامل تيمار زمين تميز شده با استفاده از فيلتر در چاله نهال، تيمار سامانه نيمه­عايق با استفاده از فيلتر در چاله نهال و شاهد طبق عرف محل اجرا شد. هر سال خصوصيات ارتفاع، تاج پوشش و زنده­ماني نهال­هاي گل محمدي در آخر فصل رشد اندازه­گيري شد. نتايج تجزيه واريانس نشان داد كه، اثر تيمارهاي آبياري بر روي صفت ارتفاع در سال‌هاي 1397 با سطح احتمال يك درصد (01/0P<) و در سال 1398 و 1399 اثر تيمار روي صفت ارتفاع در سطح احتمال (05/0P<) معني‌دار شد. بيشترين ارتفاع نهال مربوط به تيمار سامانه نيمه­عايق با فيلتر و كمترين ارتفاع و تاج مربوط به تيمار شاهد مي‌باشد. اثر تيمارها روي صفت طول تاج در تمام سال­هاي 1397، 1398، 1399، 1400و 1401 معني ­دار مي­باشد. در سال­هاي 1400 و 1401 اثر تيمارها روي صفت ارتفاع معني­دار نبود. به­طور كلي احداث سطح عايق براي جمع­آوري آب باران در مناطق خشك و نيمه­خشك ضروري است ولي براي كاهش هزينه احداث بايد فناوري آن بهبود يابد. توصيه مي­شود طرح­ها و برنامه­هاي ترويجي و حفاظتي با اولويت زمين­هايي كه شيب بيشتري دارند، اجرا شود.