مدل عمومي و شاخص سازي امنيت اجتماعي زنان در فضاهاي شهري

امنيت اجتماعي زنان در فضاهاي شهري مفهومي چندبعدي است و براي مدل و شاخص‌سازي به پژوهش‌هاي نظري و مفهومي و تجربي نياز دارد. بنا به اهميت و ضرورت سياست‌گذاري براي امنيت اجتماعي زنان، اين مقاله به‌دنبال ارائۀ مدلي عمومي و شاخص‌سازي آن است. اين پژوهش از نظر هدف، توسعه‌اي و كاربردي است و به لحاظ روش كيفي از نوع دلفي و اسنادي است. پژوهش‌هاي اين حوزه با روش اسنادي مرور شده و مدل و شاخص اوليه طراحي گرديده و در سه شكل به بوتۀ آزمون گذاشته شده است. جامعۀ آماري پژوهش استادان، پژوهشگران و كارشناسان حوزۀ امنيت اجتماعي‌اند. اعضاي كارگروه هم با نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شده‌اند. براي اعتباريابي مدل و شاخص از هشت نفر نخبۀ دانشگاهي (متخصص در حوزۀ امنيت اجتماعي) و چهار متخصص علوم انتظامي و امنيت (مديران و معاونت‌هاي اجتماعي سازمان پليس و معاونت اجتماعي دادگستري) استفاده ‌شده است. اين مدل در ابعاد اجتماعي، فرهنگي، محيطي و اقتصادي كاربرد دارد و چندبعدي به شمار مي‌آيد. در اين مدل عوامل و سازوكارهاي علمي امنيت اجتماعي در فضاهاي عمومي تصريح شده است. نتيجۀ نهايي ارائۀ مدلي عمومي و شاخص‌سازي معتبر است؛ به‌گونه‌اي كه محققان و سياست‌گذاران اين حوزه مي‌توانند از آن‌ براي تحقيق‌كردن دربارۀ امنيت اجتماعي زنان در فضاهاي شهر و ارتقاي آن استفاده كنند.