مقايسۀ اثربخشي زوج‌درماني تلفيقي و هيجان‌مدار بر كيفيت روابط زناشويي زوجين داراي نشانه‌هاي اختلال استرس پس از سانحه

پژوهش حاضر با هدف مقايسۀ اثربخشي زوج‌ درماني تلفيقي و هيجان ‌مدار بر كيفيت روابط زناشويي زوجين داراي اختلال استرس پس از سانحه انجام پذيرفت. روش پژوهش، نيمه‌ آزمايشي با طرح گروه كنترل نابرابر، همراه با مرحلۀ پيگيري بود. جامعۀ آماري پژوهش را كليۀ زوجين مراجعه ‌كننده به مركز مشاورۀ انتظامي همدان تشكيل دادند. در مرحلۀ اول، با استفاده از روش نمونه‌گيري دردسترس، تعداد 30 نفر كه در مقياس تعارضات زناشويي نمرۀ بالاتر از 162 و در مقياس اختلال استرس پس از سانحه، نمرۀ 107 را كسب كرده بودند، انتخاب و سپس به‌ شيوۀ تصادفي ساده در دو گروه آزمايش (10 نفر گروه تلفيقي و 10 نفر گروه درمان هيجان ‌مدار) و يك گروه كنترل (10 نفر) جاي گذاري شدند. گروه‌ آزمايش اول، تحت 10 جلسۀ 90 دقيقه‌ اي درمان تلفيقي و گروه آزمايش دوم، تحت 10 جلسۀ 90 دقيقه ‌اي درمان هيجان ‌مدار قرار گرفتند؛ اما، گروه كنترل مداخله‌‏اي هيچ درماني دريافت نكرد. به ‌منظور جمع‌ آوري داده‌ ها، از پرسشنامه‌ هاي تعارض زناشويي ثنايي (1387)، اختلال استرس پس از سانحۀ كيني (1988) و كيفيت زندگي زناشويي باسبي و همكاران (1995) استفاده شد. تحليل داده‌ ها با بهره‌ گيري از آزمون ‌هاي تحليل واريانس چندمتغيره و تعقيبي بن فروني انجام گرفت. نتايج نشان داد، هر دو برنامۀ آموزشي تدوين ‌شده در مرحلۀ پس‌آزمون و پيگيري نسبت به گروه كنترل اثربخشي معناداري بر افزايش كيفيت زندگي زناشويي به‌ ميزان 0.64 داشته است (0.05 P). به ‌علاوه، بين اثربخشي زوج ‌درماني تلفيقي و زوج ‌درماني هيجان ‌مدار در ابعاد توافق زناشويي، خرسندي زناشويي و انسجام زناشويي تفاوت معناداري مشاهده نشد(0.05 P).