تغييرات جمعيتي و تحولات معيشتي بهره‌برداران مرتعي در ايران با تاكيد بر قلمرو عشايري، بازفت، استان چهارمحال و بختياري(بخش دوم)

مقدمه: مروري تاريخي بر سير تحول تغييرات جمعيتي و معيشتي بهره‌برداران مرتعي مي‌تواند به شناخت بهتر راهبردها و گزينه‌هاي معيشتي مطلوب كمك كند و در راستاي بهبود وضعيت مرتع و گذر از بحران‌ها و چالش‌هاي فراروي مديريت پايدار مراتع، چارچوب‌هاي سياست‌گذاري قابل‌ اجرا ارائه دهد. هدف پژوهش: چهار محور اصلي در راستاي تغييرات جمعيتي و وضعيت معيشت‌هاي وابسته به مراتع مورد بررسي قرار مي‌گيرند. ابتدا يك ارزيابي تاريخي از تغييرات جمعيتي ارائه مي‌شود (1). به دنبال آن، نظام‌هاي توليد دام و دامداري تشريح مي‌شوند (2). سپس وضعيت معيشت‌هاي وابسته به مرتع در ايران تبيين مي‌شود (3). در نهايت، ضمن ارائه چشم‌انداز معيشتي در استان چهارمحال و بختياري و بطور خاص بازفت- پيشنهاداني در راستاي مديريت پايدار مراتع ارايه مي‌شود (4). روش­شناسي تحقيق: اين مقاله با مروري بر منابع مرتبط در زمينه­ي تغييرات جمعيتي و تحولات معيشتي بهره‌برداران مرتعي در ايران، داده‌ها و اطلاعات دوره‌هاي تاريخي را تجزيه‌ و تحليل مي‌كند. قلمروجغرافيايي پژوهش: قلمرو جغرافيايي پژوهش حاضر ارزيابي تغييرات جمعيتي و تحولات معيشتي بهره‌برداران مرتعي، براساس مطالعه مروري و بهره گيري از منابع و اسناد و مدارك در مقياس ايران مي باشد. يافته­ها و بحث: نتايج جمع‌بندي و مرور منابع، نشان مي‌دهد عدم تعادل بين انسان، دام و مرتع و كاهش سهم محصولات دامي از چالش‌هاي عمده مديريت پايدار مرتع در ايران مي‌باشند. نتايج: در اين راستا، تاكيد شده است مديريت پايدار مراتع در صورتي تحقق خواهد يافت كه ضمن حفظ تعادل دام، مرتع و انسان تنوعي از معيشت به منظور توسعه معيشت هاي تكميلي بهره‌برداران، در برنامه‌ريزي و سياست‌گذاري در نظر گرفته شوند. مطالعات آينده مي­توانند به تبيين كاستي­ها و ضعف­هاي (نواقص) سياستگذاري در زمينه مديريت پايدار مراتع بپردازند و به دنبال آن چارچوب­هاي سياستگذاري مبتني بر معيشت هاي پايدار توسعه دهند.