شناسايي و اولويت‌بندي قابليت‌هاي تكنولوژيكي به‌منظور افزايش تاب آوري زنجيره تأمين

هدف: امروزه به دليل پيچيدگي‌هاي محيط كسب‌وكار كه با سطح بالايي از عدم اطمينان و ريسك همراه است، شركت‌ها درصدد مديريت و كاهش ريسك زنجيره تأمين خود مي‌باشند. يكي از راهكارهاي مقابله با ريسك‌هاي زنجيره تأمين، افزايش تاب‌آوري زنجيره تأمين است. براي افزايش تاب‌آوري زنجيره تأمين، لازم است قابليت‌هاي مختلف آن موردتوجه قرار گيرد. يكي از مهم‌ترين قابليت‌ها، قابليت‌هاي تكنولوژيكي است. شركت‌هايي كه در قابليت‌هاي تكنولوژيكي از بلوغ كافي برخوردار نيستند، نمي‌توانند چندين شيوه مديريت ريسك را هم‌زمان اجرايي نمايند. از طرفي بسياري از قابليت‌هاي تكنولوژيكي به يكديگر مرتبط بوده و قادر به ايجاد تأثير متقابل بر ساير توانايي‌ها هستند. ازاين‌رو در اين مقاله براي كاهش ريسك‌ها و به‌تبع آن افزايش تاب‌آوري زنجيره تأمين، پس از شناسايي شاخص‌هاي مربوط به قابليت‌هاي تكنولوژيكي، اين شاخص‌ها اولويت‌بندي شدند.روش‌شناسي پژوهش: در ابتدا با بررسي تحقيقات انجام‌شده در حوزه تاب‌آوري زنجيره تأمين، شاخص‌هاي مربوط به قابليت‌هاي تكنولوژيك براي افزايش تاب‌آوري زنجيره تأمين بررسي شد و فهرستي از معيارهاي شناسايي‌شده در اختيار خبرگان شركت قرار گرفت، سپس معيارهاي موردنظر پس از بررسي موردمطالعه و بر اساس نظر خبرگان با روش دلفي فازي تعديل، تائيد و نهايي شد. در گام بعد بر اساس روش سو آرا شاخص‌هاي موردنظر وزن دهي شدند.يافته‌ها: شاخص‌هاي قابليت تكنولوژيكي همكاري، چابكي زنجيره تأمين، انعطاف‌پذيري عرضه به ترتيب به‌عنوان مهم‌ترين شاخص‌ها شناسايي گرديدند.اصالت/ارزش افزوده علمي: با توسعه فناوري اطلاعات و لزوم تاب‌آوري زنجيره‌هاي تأمين، شناسايي قابليت‌هاي تكنولوژيكي و تأثير آن بر تاب‌آوري براي كاهش ريسك زنجيره تأمين ضروري است. در اين مقاله ضمن شناسايي قابليت‌هاي تكنولوژيكي براي افزايش تاب‌آوري زنجيره تأمين، اين قابليت‌ها اولويت‌بندي مي‌گردند. همچنين استفاده تلفيقي از روش‌هاي دلفي فازي براي تائيد شاخص‌ها و روش سوآرا منجر به استواري نتايج شده است.