بررسي اثرات دوره‌هاي مختلف آلودگي صوتي ناشي از ترافيك بر تغييرات غلظت هورمون‌هاي اپي‌نفرين، نوراپي‌نفرين و كورتيكوسترون سرم در موش‌هاي صحرايي نر

زمينه و هدف: آلودگي صوتيِ ناشي از ترافيك به عنوان يكي از انواع آلودگي صوتي، يك جنبه در حال گسترش در زندگي شهري است. آلودگي صوتي ناشي از ترافيك مي‌تواند به كاهش شنوايي، پرفشاري خون، چاقي و بيماري‌هاي ايسكميك قلبي منجر شود. هدف اين مطالعه، بررسي اثر دوره‌هاي مختلف قرار گرفتن در معرض آلودگي صوتي ناشي از ترافيك بر سطح هورمون‌هاي استرسي غده آدرنال در موش‌هاي صحرايي نر است. روش بررسي: 48 سر موش صحرايي نژاد ويستار به‌طور تصادفي به شش گروه تقسيم شدند: گروه‌هاي كنترل، آلودگي صوتي ناشي از ترافيك 1، 7، 14، 21 و 28 روزه تقسيم شدند. زمان پخش صداي ترافيك به مدت هشت ساعت بود. در روز جمع‌آوري داده‌ها از دم حيوانات خون‌گيري به عمل آمد و درنهايت، سطح هورمون‌ها در پلاسماي به‌دست‌آمده سنجيده شد. جهت مقايسه ميانگين‌ بين گروه‌ها از آناليز واريانس يك‌طرفه و آزمون تعقيبي توكي استفاده شد. يافته‌ها: غلظت هورمون اپي‌نفرين در گروه يك روزه كاهش معناداري يافته و در گروه 21 روزه افزايش يافت. همچنين سطح هورمون نوراپي‌نفرين در گروه‌هاي 14، 21 و 28 روزه نسبت به گروه كنترل افزايش معناداري نشان داد. سطح پلاسمايي هورمون كورتيكوسترون به شكل معناداري با افزايش مدت زمان قرار گرفتن در معرض آلودگي صوتي ناشي از ترافيك افزايش پيدا كرد. نتيجه‌گيري: به‌ نظر مي‌رسد قرار گرفتن در معرض آلودگي صوتي ناشي از ترافيك در كوتاه‌مدت موجب كاهش غلظت هورمون اپي‌نفرين و در درازمدت باعث افزايش ترشح هر سه هورمون اپي‌نفرين، نوراپي‌نفرين و كورتيكوسترون شده است كه اين تغييرات ساختار هورمون، نيمه عمر آن و مدت زمان استرس واردشده ارتباط دارد.