نقش ميانجي ذهن آگاهي در رابطه بين اضطراب بيماري كرونا و كيفيت زندگي حرفه‌اي پرستاران

مقدمه: COVID19 فشار بي‌سابقه‌اي بر سيستم بهداشت و درمان كشورها وارد كرده و چالش‌هاي مختلفي را براي نيروي كار پرستاري ايجاد كرده است. اين پژوهش با هدف بررسي نقش ميانجي ذهن آگاهي در رابطه بين اضطراب بيماري كرونا و كيفيت زندگي حرفه‌اي پرستاران انجام شد. روش كار: پژوهش حاضر توصيفي از نوع همبستگي بود و جامعه آماري آن را كليه پرستاران شاغل در بيمارستان‌هاي دولتي شهر بيرجند (550) در سال 1400 تشكيل داد. ابزارهاي پژوهش بين 300 نفر توزيع شد. براي انتخاب نمونه از روش نمونه‌گيري در دسترس استفاده شد. براي گردآوري داده‌ها مقياس كيفيت زندگي حرفه‌اي، مقياس اضطراب بيماري كرونا و پرسشنامه پنج بعدي ذهن آگاهي بكار رفت. داده‌ها به كمك مدل يابي معادلات ساختاري و استفاده از نرم‌افزار SPSS22 و Lisrel 8.8 تحليل شد. يافته‌ها: از بين 300 پرسشنامه توزيع‌شده 269 نفر به پرسشنامه‌ها پاسخ كامل دادند. ميانگين و انحراف معيار سن شركت‌كننده‌ها 32/54 و 7/85 بود. بيشترين مقدار همبستگي بين مؤلفه توصيف و مشاهده ذهن آگاهي (0/01 p) و كمترين همبستگي بين مؤلفه فرسودگي كيفيت زندگي حرفه‌اي و اضطراب جسماني (0/01 p) مشاهده شد. نتايج پژوهش نشان داد كه مسير مستقيم اضطراب كرونا به ذهن آگاهي (0/01 p)، ذهن آگاهي به كيفيت زندگي حرفه‌اي (0/01 p) و اضطراب كرونا به كيفيت زندگي حرفه‌اي (0/05 p) معني‌دار بود. به‌علاوه مشخص شد كه مسير غيرمستقيم بين اضطراب بيماري كرونا و كيفيت زندگي حرفه‌اي از طريق ذهن آگاهي ميانجي مي‌شود (0/01 p). نتيجه‌گيري: يافته‌هاي پژوهش از نقش ميانجي ذهن آگاهي در رابطه بين اضطراب بيماري كرونا و كيفيت زندگي حرفه‌اي پرستاران حمايت كرد؛ بنابراين در نظر گرفتن نقش اين متغيرهاي پيش‌بين و ميانجي توسط متخصصان، درمانگران، سازمان‌ها و مؤسسات خدمات سلامت به هنگام استخدام، آموزش، كارورزي و بازآموزي حرفه‌اي پرستاران ضروري به نظر مي‌رسد.