بررسي اثر متقابل رژيم‌‌هاي آبياري و روش‌‌هاي آبياري تحت فشار بر عملكرد و كارآيي مصرف آب گياه چاي در منطقه‌ فومن

چاي، رايج‌‌ترين نوشيدني بعد از آب در جهان بوده و هر روزه افراد بيشتري به مصرف آن روي مي‌‌آورند؛ بنابراين ضروري است توليد اين محصول در واحد سطح افزايش يابد. بدين‌‌‌منظور براي بررسي تأثير روش‌‌ها و سطوح مختلف آبياري بر عملكرد و كارآيي مصرف آب گياه چاي رقم هيبريد چيني (Camellia sinensis L.)، آزمايشي به‌‌صورت كرت‌‌هاي خُردشده بر پايه‌ بلوك‌‌هاي كامل تصادفي در سه تكرار با سه تيمار اصلي، شامل روش آبياري باراني ثابت(SI) ، آبياري قطره‌‌اي موضعي (DI) و آبياري قطره‌‌اي نواري (TDI) و سه تيمار فرعي شامل سطوح مختلف آبياري به‌‌صورت بدون آبياري (I0)، 50 (I1) و 100 (I2) درصد نياز آبي گياه در سال‌‌ 1399 در منطقه‌ فومن انجام شد. نتايج نشان داد كه عملكرد برگ سبز و كارآيي مصرف آب به‌ترتيب با 7859.70 كيلوگرم بر هكتار و 2.39 كيلوگرم بر مترمكعب در تيمار SI مشاهده شد. همچنين نتايج اثر متقابل روش‌‌هاي آبياري در سطوح مختلف نياز آبي گياه بر عملكرد برگ سبز چاي نشان داد كه بيشترين آن با 13000 كيلوگرم بر هكتار در روش آبياري SI با سطح نياز آبي I2 به‌‌دست آمد؛ بنابراين روش آبياري SI با سطح آبياري I2 گزينه‌ مناسبي براي توليد برگ سبز چاي در منطقه‌ فومن است.