ارائه الگوي ازدواج مجدد رضايتمند؛ يك پژوهش كيفي

هدف: ازدواج مجدد شانس دوباره اي است كه افرادي كه همسرشان را از دست داده اند، جهت تجربه دوباره زندگي مشترك براي خود فراهم مي نمايند. پژوهش حاضر با هدف ارائه الگوي بومي ازدواج مجدد رضايتمند انجام شد. روش: اين پژوهش به روش كيفي و با استفاده از رويكرد نظريه زمينه‌اي در سال 1399 انجام شد. بدين منظور 21 زوج ساكن شهر تهران كه بيش از 3 سال از ازدواج مجدد آنهال مي‌گذشت به شيوه هدفمند و با استفاده از مصاحبه عميق نيمه ساختاريافته مورد مصاحبه قرار گرفتند. داده ها جمع آوري، پياده سازي و سپس به شيوه سيستماتيك كدگذاري شد. يافته ها: مفاهيم استخراج شده در 124 كد اوليه و 27 كدمحوري طبقه بندي شد كه مقوله هاي شناخت و بينش بيشتر در زندگي مجدد، كفويت در همسرگزيني، برداشت منطقي در ازدواج مجدد، مديريت چالش پذيرش همسرجديد توسط فرزند و بالعكس، توجه به اشتراكات و افتراقات معيارهاي ازدواج، حمايت اجتماعي، حمايت خانواده و دوستان، نقش مشاوره و بزرگان پيش از ازدواج، كيفيت ارتباط با همسر و خانواده همسر سابق، مهارت ارتباط موثر، توجه به دغدغه و خواسته هاي همسر، خودافشايي مناسب در زمان انتخاب، تلاش  براي آگاهي عميق از يكديگر پيش از ازدواج، آگاهي از معيارهاي همسرگزيني، خودآگاهي، راهبردهاي مقابله اي كارآمد فردي، زوجي و خانوادگي از جمله كدخاي مجوري بودند و درنهايت هم مقوله مركزي باعنوان «شناخت وحمايت چندسطحي» انتخاب گرديد. نتيجه گيري: نتايج پژوهش حاضر بيانگر آن بود كه ايجاد يك ازدواج مجددرضايتمند در گرو انتخاب آگاهانه وشناخت عميق از يكديگر و صداقت و شفاف‌سازي درمورد موضوعات زندگي سابق و رابطه زوجي فعلّي و درنهايت تلاش دوسويه در جهت ايجاد زندگي پايدار است. متخصصان مي‌توانند با بهره گيري از مقوله ها و مفاهيم مسنخرج از اين الگو در افزايش رضايتمندي و دوام ازدواج هاي مجدد و پيشگيري از طلاق و آسيب هاي ناشي ازآن، به خانواده ها و جامعه كمك نمايند.