اثربخشي برنامه توانبخشي شغلي مبتني بر نظريه شناختي اجتماعي بر خودكارآمدي افراد داراي آسيب نخاعي

هدف: ضايعه نخاعي از جمله معضلات جوامع انساني محسوب مي شود كه مسير زندگي فرد را تغيير مي دهد و مشكلات فراواني در تمام ابعاد جسماني، رواني، شغلي، اقتصادي و خانوادگي ايجاد مي كند. هدف از انجام اين پژوهش تعيين اثربخشي برنامه توانبخشي شغلي بر خودكارآمدي افراد داراي آسيب نخاعي بود. روش: طرح مورد استفاده در اين پژوهش مورد منفرد بود. بدين منظور با استفاده از نمونه گيري هدفمند 3 نفر از افراد داراي آسيب نخاعي انتخاب شدند و طي 8 جلسه مداخله انفرادي،آموزش برنامه توانبخشي شغلي مبتني بر نظريه شناختي اجتماعي دريافت كردند. ابزار گردآوري داده ها پرسشنامه سرمايه هاي روانشناختي لوتانز بود. نتايج با استفاده از تحليل ديداري، شاخص پايايي تغيير (RCI) و درصد بهبودي (MPI) مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.  يافته ها: يافته ها نشان داد برنامه توانبخشي مبتني بر نظريه شناختي اجتماعي مي تواند خودكارآمدي افراد داراي آسيب نخاعي را افزايش دهد (96/1). نتيجه گيري: با استفاده از يك برنامه توانبخشي شغلي و با بهره گيري از نظريه شناختي اجتماعي كه در آن از راهنمايي ها و آموزش مهارت هايي از جمله آموزش جانشيني يا الگو گيري، تشويق اجتماعي يا بازخورد مثبت و برانگيختگي سرمايه هاي روانشناختي همچنين ارائه اطلاعات در مورد اشتغال توانخوان و آموزش هاي شغلي به كار گرفته شد، مي توان خودكارآمدي را در افراد داراي ضايعه نخاعي افزايش داد.